Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opocznie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Olejnik

po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2021 roku w Opocznie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą B. w P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą B. w P. kwotę 10.769,18 (dziesięć tysięcy siedemset sześćdziesiąt dziewięć 18/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 marca 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą B. w P. kwotę 5.338,70 (pięć tysięcy trzysta trzydzieści osiem 70/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  zwrócić pozwanemu (...) S.A. w W. ze Skarbu Państwa kwotę 1.143,71 (jeden tysiąc sto czterdzieści trzy 71/100) złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, wpłaconej przez pozwanego w dniu 14 grudnia 2020 roku, zaksięgowanej pod poz. 500068373413.

Na oryginale podpis Sędziego

Sygn. akt I C 513/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 maja 2020 roku (data nadania) powód J. B. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą B. z siedzibą w P., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 10.769,18 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 marca 2020 do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie pozwu podał, że w wyniku kolizji drogowej z dnia 6 lutego 2020 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) należący do P. L.. Szkoda została zgłoszona pozwanemu, z którym sprawca zdarzenia miał zawartą polisę OC. Pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę i wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w łącznej wysokości 11.528,62 zł. Powód nabył od poszkodowanej w dniu 7 kwietnia 2020 roku wszelkie prawa do odszkodowania, jakie przysługiwały poszkodowanej wobec pozwanego z tytułu w/w szkody. Zdaniem powoda wypłacone odszkodowanie jest zaniżone, gdyż jak wynika z wyceny sporządzonej na zlecenie powoda rzeczywisty koszt naprawy pojazdu kształtuje się na poziomie 22.297,80 zł. /pozew k. 3-9/

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 9 czerwca 2020 wydanym przez Sąd Rejonowy w Opocznie w sprawie sygn. akt I Nc 214/20 Sąd nakazał pozwanemu zapłatę w terminie 14 dni na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem oraz kwotę 3.167,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu /nakaz k.40/

Pozwany wniósł skutecznie sprzeciw od w/w nakazu zapłaty. W sprzeciwie pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany podniósł, że poszkodowany sprzedał pojazd w stanie nienaprawionym, wobec powyższego szkoda winna być rozliczona jak szkoda całkowita, a nadto wskazywał, iż winna być rozliczona w kwocie netto, gdyż poszkodowany jest płatnikiem podatku VAT. Ponadto pozwany podnosił, iż proponował poszkodowanemu naprawę pojazdu w sieci naprawczej (...) /sprzeciw k. 44-45/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 lutego 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) 21 należący do P. L..

Sprawca zdarzenia posiadał polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W..

Poszkodowany zgłosił szkodę u pozwanego, który zarejestrował sprawę pod numerem (...). W wyniku zdarzenia z dnia 6 lutego 2020 roku w samochodzie A. uszkodzeniu uległy: błotnik przedni prawy, reflektor przedni prawy, chłodnica, pokrywa przednia, pas przedni, zderzak przedni oraz krata wlotu powietrza. W toku procesu likwidacji szkody, pozwany zakwalifikował szkodę jako częściową i przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 11.528,62 zł.

/okoliczności bezsporne, a nadto dowód: akta szkody koperta k. 30/.

Poszkodowany P. L. zlecił wykonanie naprawy pojazdu w warsztacie (...) w O.. Po naprawie pojazd został zbyty przez poszkodowanego. Wypłacone odszkodowanie nie wystarczyło na pokrycie kosztów naprawy.

/dowód: zeznania świadka P. L. na piśmie k.71-73/

Na mocy umowy cesji z dnia 7 kwietnia 2020 roku poszkodowany P. L. przeniósł na rzecz powoda J. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą B. w P. wszelkie prawa do odszkodowania, jakie przysługiwały mu od (...) S.A. w W. w związku ze szkodą z dnia 6 lutego 2020 roku w pojeździe A. o nr rej. (...).

/dowód: umowa cesji k. 13/

Opiniujący w niniejszej sprawie biegły sądowy z zakresu techniki i mechaniki pojazdów samochodowych, rzeczoznawstwa samochodowego i ruchu drogowego T. S. (1) wycenił koszty naprawy samochodu A. w dwóch wariantach. Przy uwzględnieniu w naprawie samochodu części nowych oryginalnych producenta na kwotę 18.364,02 zł (netto), przy uwzględnieniu części zamiennych bez logo producenta na kwotę 15.367,15 zł (netto). Jednocześnie biegły wskazał, iż uszkodzony samochód jest wersją premium z dużym silnikiem. Zamienniki alternatywne zderzaka i błotnika mogą nie pasować do tej wersji lub nie posiadać odpowiednich kształtów, których wymaga konstrukcja pojazdu.

/dowód: opinia biegłego T. S. i opinia uzupełniająca k. 80-90, 99-101/

Okoliczności faktyczne takie jak zaistnienie zdarzenia drogowego, posiadanie ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przez sprawcę u pozwanego czy powstanie szkody i zakres uszkodzeń w pojeździe nie były sporne. Ponadto nie był spornym fakt wypłacenia przez pozwanego odszkodowania w kwocie 11.528,62 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu. Sporna pozostawała natomiast kwestia faktycznej wysokości szkody. Przy ustalaniu wysokości szkody w pojeździe Sąd oparł się na sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej, rzeczoznawstwa samochodowego T. S. (1). Sąd uznał przedmiotową opinię za wiarygodną w całości i w pełni podzielił wnioski biegłego. Opinia ta została sporządzona w sposób rzetelny, była logiczna, spójna, nie zawierała sprzeczności. Biegły udzielił odpowiedzi na pytanie sformułowane w tezie dowodowej. W opinii uzupełniającej w sposób pełny i rzetelny odpowiedział na zastrzeżenia stron. Trzeba jednocześnie zaznaczyć, iż biegły jest osobą odznaczającą się niekwestionowanymi kwalifikacjami, kompetentną i posiada duże doświadczenie w sporządzaniu tego typu opinii. Nie można również pomijać tego, że biegły swoje stanowisko w tym przedmiocie sformułował po zapoznaniu się ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją, została zatem sporządzona nie na podstawie arbitralnej i formułowanej a priori oceny, lecz w oparciu o obiektywny i rzetelnie zebrany materiał badawczy, który potwierdzał prawidłowość wyrażonych przez biegłego twierdzeń. Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną (zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 - publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97). Nadto Sąd oparł się na zeznaniach świadka P. L., którym Sąd dal wiarę. Poszkodowana w sposób logiczny i spójny odpowiedział na pytania strony pozwanej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie zarówno co do zasady jak i wysokości, a swoją podstawę znajduje w treści art. 822 k.c.

Powód uzyskał wobec pozwanego roszczenie odszkodowawcze na skutek umowy cesji zawartej w dniu 7 kwietnia 2020 roku pomiędzy powodem jako nabywcą wierzytelności, a poszkodowanym P. L., co znajduje podstawę w art. 509 k.c. Strona pozwana nie kwestionowała w toku postępowania przysługującej powodowi legitymacji czynnej do występowania w niniejszym procesie.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego, wyniku którego uszkodzony został samochód marki A. o nr rej. (...). Do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) S.A. w W.. Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotowe szkody. Sporną kwestią pozostawała jedynie wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania.

Wypłacone odszkodowanie ma pozwolić na naprawienie pojazdu w zakresie niezbędnym do przywrócenia stanu sprzed powstania szkody, wykluczając jednocześnie możliwość wzbogacenia się poszkodowanego. Dochodzona kwota, pozwalająca na naprawienie szkody może zostać zakwestionowana tylko wtedy, gdy chodzi o dokonanie "ulepszeń" które nie istniały przed wypadkiem, bądź gdyby prowadziło to do zwiększenia wartości pojazdu w relacji do wartości sprzed wypadku. Przepis art. 363 § 1 k.c. obok roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego pozwala kształtować roszczenie odszkodowawcze w postaci obowiązku zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Suma pieniężna stanowiąca odszkodowanie odpowiadać ma wysokości szkody, dlatego też w tym wypadku ustalenie rozmiaru doznanej szkody ma istotne znaczenie.

Koszty naprawy pojazdu marki A. usuwającej uszkodzenia związane z kolizją z dnia 6 lutego 2020 roku, wykonanej przy zastosowaniu części oryginalnych wynosiłyby 18.364,02 zł netto, tj. brutto 22.587,74 zł, a przy zastosowaniu części nowych zamiennych bez logo producenta – 15.367,15 zł netto, tj. 18.901,59 zł brutto.

W oparciu o opinię biegłego sądowego Sąd stwierdził, że zastosowanie do naprawy powypadkowej części alternatywnych nieoryginalnych z zasady nie przywraca pojazdowi stanu istniejącego przed zdarzeniem, bowiem części takie charakteryzują się często niską jakością, a także różnią się one wieloma parametrami w stosunku do części oryginalnych. Części alternatywne nieoryginalne mogą w sposób znaczący odbiegać kształtem i wymiarami od części oryginalnych. Przy znaczących różnicach parametrów montowanego elementu nieoryginalnego w stosunku do części oryginalnej zarówno nowej jak i pełnowartościowej używanej, właściwe spasowanie sąsiadujących części może być nieosiągalne. Skutkować to może naruszeniem estetyki pojazdu w postaci nierównomiernych szczelin, odstawania krawędzi jak i różnic w wykroju przylegających części.

Koszty naprawy pojazdu marki A. (...) o nr rej (...) usuwającej uszkodzenia związane z kolizją z dnia 6 lutego 2020 roku, wykonanej w okresie zaistnienia szkody w niezależnym warsztacie blacharsko-lakierniczym, działającym lokalnie i oferującym usługi na odpowiednio wysokim poziomie, przy zastosowaniu części oryginalnych wynosiłyby brutto 22.587,74 zł, a przy zastosowaniu części oryginalnych i zamienników o oznaczeniach marketingowych Q – 18.901,59 zł.

Wykonana w ten sposób naprawa odtworzyłaby poziom techniczny i wizualny pojazdu zbliżony do stanu sprzed zdarzenia. Brak jest w zgromadzonym materiale dowodowym informacji, by uszkodzony pojazd posiadał przed zdarzeniem jakiekolwiek części nieoryginalne.

W orzecznictwie niekwestionowane jest też stanowisko, że ubezpieczyciel nie może zmuszać poszkodowanego (lub jego następcy prawnego) do przedłożenia faktur i rachunków za wykonaną naprawę, gdy poszkodowany wybiera kosztorysową metodę likwidacji szkody. Wynika to z hipotetycznego charakteru szkody, która powstaje po stronie poszkodowanego już z dniem spowodowania uszczerbku majątkowego.

Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). Poszkodowany zatem ma prawo wyboru warsztatu dokonującego naprawy, zaś ubezpieczyciel nie może narzucać dokonania naprawy w wyznaczonych miejscach.

W ocenie Sądu, powód miał prawo dokonać naprawy pojazdu w wybranym przez siebie warsztacie naprawczym, którego ceny nie odbiegały znacząco od średniej obowiązującej na lokalnym rynku (por. wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 4 lipca 2013 r. VIII Ga 221/13).

Jak wynika z zeznań poszkodowanego, jak i oświadczenia złożonego przez niego w czasie zgłoszenia szkody, nie jest ona płatnikiem podatku VAT. Zatem niezasadne jest wypłacenie odszkodowania w kwotach netto.

Wobec powyższego Sąd, uwzględniając wcześniej wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 11.528,62 zł oraz treść opinii biegłego T. S. (1) w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.769,18 z tytułu odszkodowania z tytułu naprawy auta (kwota ta mieści się w różnicy oszacowanej przez biegłego kosztów naprawy i wypłaconej już kwoty odszkodowania)

O odsetkach Sąd orzekł w myśl art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 482 k.c. Kwota dochodzonego odszkodowania mieściła się w wysokości szkody wyliczonej przez biegłego sądowego, była nawet nieco niższa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Powód poniósł koszty procesu w łącznej kwocie 5.338,70 zł, na które złożyły się: opłata od pozwu wysokości 750,- złotych, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3.600,- złotych (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17,- złotych oraz koszty opinii biegłego w wysokości 971,70 złotych. Skoro powód w całości wygrał proces, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.338,70 tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku Sąd zwrócił pozwanemu różnicę wynoszącą 1.143,71 zł pomiędzy uiszczoną zaliczką na poczet opinii biegłego a faktycznymi kosztami jej sporządzenia.

Za zgodność z oryginałem świadczy