Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opocznie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2023 roku

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Olejnik

Protokolant: st. sekr. sąd. Paulina Neyman

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2023 roku w Opocznie na rozprawie

sprawy z powództwa H. D.

przeciwko D. R. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. R. w O.

o zadośćuczynienie

zasądza od pozwanego D. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. R. w O. na rzecz powoda H. D. kwotę 27.604,00 (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset cztery) złote z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

• od kwoty 20.000,00 (dwadzieścia) tysięcy) złotych od dnia 30 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty,

• od kwoty 7.604,00 (siedem tysięcy sześćset cztery) złote od dnia 4 lipca 2022 roku do dnia zapłaty;

zasądza od pozwanego D. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. R. w O. na rzecz powoda H. D. kwotę 5.699,60 (pięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt dziewięć 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. yginale podpis Sędzie

Sygn. akt I C 233/22

UZASADNIENIE

Powód H. D. – reprezentowany przez pełnomocnika adwokata – w pozwie z dnia 13 kwietnia 2022 r. (data nadania) wnosił o zasądzenie od pozwanego D. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. R. w O. na swoją rzecz:

kwoty 27.604,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 20.000,00 zł od dnia 31.12.2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7.604,00 zł od 31 dnia po dniu doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej;

kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7.200,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz uiszczoną opłatę skarbową od pełnomocnictw w kwocie 34,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 24 listopada 2020 r. będąc pracownikiem firmy pozwanego D. R. na stanowisku magazynier/kierowca uległ wypadkowi przy pracy, gdy podczas ładowania płytek ceramicznych, 10 opakowań tych płytek przewróciło się i go przygniotło. W wyniku zdarzenia powód doznał złamania podudzia łącznie ze stawem skokowym oraz złamania kostki bocznej. Zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19.07.2021 r. u powoda stwierdzono, że na skutek wypadku przy pracy z dnia 24.11.2020 r. odniósł 12% uszczerbek na zdrowiu i z tego tytułu powód otrzymał jednorazowe odszkodowanie z ZUS w wysokości 12.396,00 zł. Powód wskazał, że zgłosił swoje roszczenia pozwanemu, który pismem z dnia 30.12.2021 r. odmówił przyjęcia odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie.

W odpowiedzi na pozew z dnia 14 czerwca 2022 r. (data nadania) pozwany D. R. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. R. w O. – reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego – wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie stosownie do przepisu art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód H. D. był zatrudniony u pozwanego D. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. R. w O. na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 października 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. na stanowisku magazynier/kierowca.

/dowód: - umowa o pracę k. 18/

W dniu 24 listopada 2020 r. ok. godziny 13.00 powód wykonywał prace zlecone przez przełożonego polegające na kompletacji płytek ceramicznych dla klienta hurtowni. Prace te wykonywał razem z drugim pracownikiem i polegały one na pobieraniu odpowiednich płytek z palet zbiorczych fabrycznie pakowanych i układaniu na palecie z płytkami dla klienta. Powód pobierał płytki wielkoformatowe o wymiarach 160x80 pakowane po 2 sztuki o wadze paczki 54 kg. Płytki fabrycznie zapakowane stały w pozycji pionowej, powód brał jedno opakowanie, ustawiał w pozycji poziomej i razem z drugim pracownikiem ustawiał na palecie dla klienta. W pewnym momencie, gdy powód stał tyłem do pobieranych płytek, kilka opakowań płytek przewróciło się na niego powalając go na betonową podłogę i powodując uraz lewej nogi.

Zadaniem powoda i drugiego pracownika było segregowanie asortymentu według rodzaju. Podczas zdarzenia część płytek była już przeniesiona. Jeden z pracowników przy przenoszeniu płytek trzymał jedną część, a drugi drugą. Pracę tego typu powód wykonywał wcześniej już wielokrotnie, technikę układania płytek powód i drugi pracownik opracowali we własnym zakresie. Płytki od producenta przychodzą zapakowane na stojąco, paleta jest zabezpieczona folią i paskami. Pracownicy kompletując wysyłkę muszą sięgać po płytki z różnych palet. Paleta, która się przewróciła była paletą środkową, a płytki na niej były oparte o inną paletę. Zazwyczaj płytki są oparte o ścianę. Bezpośrednio przed zdarzeniem inny pracownik pozwanego, również zatrudniony na stanowisku magazynier/kierowca, wszedł na halę i zwrócił uwagę powodowi i pracującemu z nim koledze, aby poprawili ułożenie płytek po czym wyszedł z magazynu. Chwilę potem płytki się przewróciły.

W chwili obecnej nowe dostawy są pakowane inaczej, płytki są opierane o ścianę albo przestawiane i łapane taśmą. W siedzibie firmy zostały też założone kamery, by pozwany widział w jaki sposób pracują jego pracownicy. Przed zdarzeniem pracownicy byli przeszkoleni w ramach BHP. Po zdarzeniu przeprowadzono kolejne szkolenie, by wyeliminować błędy, które były przyczyną zdarzenia.

/dowód: - protokół nr (...) r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku

przy pracy k. 19 – 21

- zeznania świadków: J. D. skrócony protokół rozprawy z

15.11.2022 r. k. 114v – 115,

B. R. skrócony protokół

rozprawy z 15.11.2022 r. k. 115,

- zeznania powoda H. D. skrócony protokół rozprawy z

9.05.2023 r. k. 136 – 136v,

- zeznania pozwanego D. R. skrócony protokół

rozprawy z 9.05.2023 r. k. 136v – 137/

Przed Sądem Rejonowym w Opocznie w sprawie sygn. akt II K 219/21 toczyło się postępowanie przeciwko D. R. podejrzanemu o to, że będąc jako właściciel zakładu osobą odpowiedzialną za bezpieczeństwo i higienę pracy w zakładzie naraził pracownika H. D. na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że nie zorganizował w sposób właściwy podstawowych zasad sposobu składowania materiałów w stosach zapewniających ich stateczność podczas przemieszczania, układania i rozładunku składowanego towaru, zawarty w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, w wyniku czego na pracownika w/w zakładu (...) w czasie przygotowywania płytek ceramicznych wielkogabarytowych o wymiarze 160x80 cm do załadunku na paletę, przewróciło się 10 sztuk opakowań płytek znajdujących się na sąsiedniej palecie, czym nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zwichnięcia lewego stawu skokowego ze złamaniem kostki bocznej, które to obrażenia spowodowały rozstrój jego zdrowia i naruszenie czynności narządu ciała na czas dłuższy od 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 i § 3 k.k., tj. o czyn z art. 220 § 1 k.k.

Postępowanie karne wobec D. R. zostało warunkowo umorzone na okres próby 1 roku wyrokiem z dnia 30 czerwca 2021 r.

/dowód: - akta sprawy Sądu Rejonowego w Opocznie sygn. akt II K 219/21,

wyrok z 30.06.2021 r. k. 119 – 119v/

Bezpośrednio po zdarzeniu powód H. D. został przetransportowany karetką pogotowia do Szpitala (...) w O., gdzie po wykonaniu badania RTG stwierdzono u niego zwichnięcie w lewym stawie skokowym i złamanie kostki bocznej. W dniu 24 listopada 2020 r. powód został poddany leczeniu operacyjnemu, wykonano repozycję zwichnięcia i stabilizację 2 prętami S., zaś w dniu 26 listopada 2020 r. wykonano repozycję otwartą i zespolenie płytką (...). Po operacji utrzymywano unieruchomienie w szynie gipsowej przez 3 miesiące. W dniu 11 stycznia 2021 r. dokonano usunięcia 1 śruby, zespolenia nie usuwano. Powód o 2 kulach poruszał się przez 4 miesiące, o jednej przez 2 tygodnie. Poddawany został prywatnie rehabilitacji w miesiącach grudzień, styczeń i luty 2021 r. Na zwolnieniu lekarskim przebywał przez 6 miesięcy.

/dowód: - dokumentacja medyczna k. 28 – 31/

Biegły sądowy lekarz ortopeda – traumatolog J. B. opiniujący w niniejszej sprawie stwierdził, iż w wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał złamania kostki bocznej i tylnej krawędzi kości piszczelowej ze zwichnięciem lewego stawu skokowego oraz ogólnego potłuczenia (głównie łokcia i kolana lewego).

Obecnie po zakończeniu leczenia stwierdza się wyraźne pogrubienie obrysów lewego stawu skokowego z ograniczeniem jego ruchomości i funkcji oraz dolegliwości bólowe powysiłkowe.

Według biegłego zakres zniekształcenia i ograniczenia ruchomości kwalifikuje do orzeczenia stałego uszczerbku na zdrowiu wg pozycji 162b Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. w wysokości 16%.

Rodzaj doznanych uszkodzeń stawu skokowego lewego (złamania, zwichnięcie) może skutkować rozwojem zmian zwyrodnieniowych pourazowych, a w konsekwencji dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem funkcji stawu.

Po zabiegu operacyjnym stosowano unieruchomienie gipsowe przez 3 miesiące, a o 2 kulach powód poruszał się przez 4 miesiące. Do pracy zawodowej wrócił po 6 miesiącach.

Obecna dysfunkcja stawu skokowego lewego wpływa na ograniczenia w bieganiu, skakaniu, uprawianiu sportów.

Dolegliwości bólowe w stopniu silnym (8 w skali (...)) trwały do 6 tygodni (w tym okresie powód stale przyjmował leki przeciwbólowe). Dolegliwości bólowe o średnim natężeniu, okresowe trwały do 4 miesięcy.

Według biegłego rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są niepewne. Wynika to z możliwości rozwoju zmian zwyrodnieniowych stawu i ich wpływu na dysfunkcję kończyny dolnej lewej powoda. Wskazana jest okresowa rehabilitacja. Zrost złamania skutkuje również możliwością usunięcia zespolenia po operacji.

W ocenie biegłego w okresie unieruchomienia i utrudnienia w poruszaniu się powód wymagał pomocy osób trzecich w wykonywaniu takich podstawowych czynności życiowych jak mycie i ubieranie, toaleta, przygotowywanie posiłków, utrzymanie porządku, załatwianie spraw poza domem. W okresie 6 tygodni pomoc ta była potrzebna w wymiarze 3,5 godziny dziennie, a przez następne 2,5 miesiąca 2,5 godziny dziennie.

Po zabiegu powód przyjmował leki przeciwzakrzepowe – C. przez 3 miesiące (koszt ok. 300,00 zł) i leki przeciwbólowe (ok. 30,00 zł). Po zakończeniu leczenia (po 6 miesiącach) dalszego leczenia związanego ze skutkami przedmiotowego wypadku nie prowadził.

Ograniczenia w poruszaniu się powód miał przez okres 4 miesięcy. Obecnie ma ograniczenia w kucaniu, wchodzeniu po schodach, długim staniu czy chodzeniu, bieganiu czy uprawianiu sportów.

/dowód: - opinia pisemna biegłego ortopedy - traumatologa J. B.

k. 121 – 123/

Po zdarzeniu powód H. D. przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres 6 miesięcy. Dolegliwości bólowe ze strony uszkodzonej kończyny dolnej odczuwa do dziś, rano musi rozruszać nogę. Dodatkowo ponad rok temu pojawiły się u powoda problemy z kręgosłupem. Powód przechodził rehabilitację prywatnie, miał zabiegi 3 razy w tygodniu przez okres 3 miesięcy. Wymagał pomocy dzieci, żony i ojca. Początkowo nie chodził o własnych siłach. Nie leczył się psychologicznie. Po zdarzeniu miał obawy, że nie będzie chodził w ogóle, że będzie musiał poruszać się o wózku. Po zdarzeniu utracił dodatkowy dochód jaki stanowiło dla powoda granie w zespole muzycznym. Przed wypadkiem grał na 3 – 4 weselach w miesiącu, po zdarzeniu nie zagrał już na żadnym weselu. Powód prowadzi własną działalność gospodarczą – handel autami. Nie jeździ po pojazdy za granicę, robi to jego ojciec, syn lub koledzy. W chwili obecnej nadal korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych, które mają na celu utrzymać swobodny ruch uszkodzonej kończyny dolnej.

/dowód: - zeznania powoda H. D. skrócony protokół rozprawy z

9.05.2023 r. k. 136 – 136v/

Zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19.07.2021 r. u powoda stwierdzono, że na skutek wypadku przy pracy z dnia 24.11.2020 r. odniósł 12% uszczerbek na zdrowiu i z tego tytułu powód otrzymał jednorazowe odszkodowanie z ZUS w wysokości 12.396,00 zł.

/dowód: - orzeczenie komisji lekarskiej ZUS k. 32,

- decyzja z dnia 23.07.2021 r. k. 33/

Pismami z dnia 13 października 2021 r. i 7 grudnia 2021 r. powód H. D. reprezentowany przez pełnomocnika zwrócił się do pozwanego D. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. R. w O. z roszczeniem o zadośćuczynienie.

Pozwany pismem z dnia 30 grudnia 2021 r. wskazał, że nie uznaje roszczenia, tak co do zasady jak i co do wysokości.

/dowód: - pisma powoda z 13.10.2017 r. i 7.12.2021 r. k. 34 – 38,

- pismo pozwanego z 30.12.2021 r. k. 39/

Sąd zważył, co następuje:

W myśl art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Pozwany co do zasady przyjął odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 24 listopada 2020 r., podniósł jednak zarzut przyczynienia się poszkodowanego do zaistnienia zdarzenia.

Art. 362 k.c. stanowi, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Przyczynienie poszkodowanego polega na zachowaniu się, które pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą i które to zachowanie jest obiektywnie nieprawidłowe.

O przyczynieniu się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody można mówić wówczas, gdy szkoda jest nie tylko następstwem zdarzenia, z którym przepisy ustawy łączą obowiązek odszkodowawczy innego podmiotu, ale także zachowania się samego poszkodowanego. Kwestia prawnej doniosłości przyczynienia się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody nie jest postrzegana jednolicie, o czym świadczy wielość poglądów prezentowanych na ten temat w nauce prawa. Nie budzi wątpliwości, że w świetle art. 362 k.c. o przyczynieniu się poszkodowanego można mówić jedynie w sytuacji, gdy jego określone zachowanie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą; innymi słowy, gdy między tym zachowaniem a szkodą zachodzi związek przyczynowy, o którym mowa w art. 361 § 1 k.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1964 r., I CR 218/64, OSNCP 1965, nr 9, poz. 153, czy uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1975 r., III CZP 8/75, OSNCP 1976, nr 7 – 8, poz. 151).

Sąd analizując okoliczności przedmiotowego zdarzenia doszedł do przekonania, iż powód H. D. przyczynił się do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia, a stopień tego przyczynienia wyniósł ok. 30%.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie doprowadziła Sąd do przekonania, iż główną przyczyną wypadku była zła organizacja pracy w miejscu zatrudnienia powoda i brak odpowiednich procedur bezpiecznego układania płytek ceramicznych na paletach. Brak nadzoru ze strony organizacyjnej, niewłaściwe składowanie materiałów i ich pobieranie stwarzało zagrożenie dla bezpieczeństwa pracowników i w konsekwencji doprowadziło do przedmiotowego zdarzenia. Co prawda powód i pracujący z nim kolega byli upominani, co do nieprawidłowego ułożenia płytek i związanej z tym możliwości ich przewrócenia się, jednakże zastrzeżenia te zgłaszał pracownik zatrudniony, podobnie jak powód, na stanowisku magazynier/kierowca i nie posiadał uprawnień do nadzorowania pracowników. Z drugiej strony powodowi należy przypisać niezachowanie odpowiedniej uwagi przy wykonywaniu pracy, a także dużą nieostrożność przy pobieraniu i ustawianiu płytek. Miał on pełną świadomość, że zasady bezpieczeństwa nie są w pełni zachowane, a płytki były ustawiane – jak sam zeznał – na tzw. „słowo honoru”. Te uchybienia nie pozwalają jednak obarczyć winą powoda za zaistnienie zdarzenia, bo to pracodawca jest obowiązany zapewnić odpowiednie, bezpieczne warunki pracy swoim pracownikom, a w razie wystąpienia wypadku to on jest odpowiedzialny za jego skutki w głównej mierze.

Z tych wszystkich względów, przyjęcie ok. 30% stopnia przyczynienia się powoda do powstania szkody jest ze wszech miar zasadne.

Naprawienie szkody majątkowej na osobie reguluje art. 444 k.c. który w § 1 stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

W wypadkach przewidzianych w powyższym artykule Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.).

Podkreślenia wymaga, że w przepisach obowiązującego prawa ustawodawca nigdzie nie sprecyzował sposobu ustalenia wysokości zadośćuczynienia, odwołując się do sędziowskiego uznania, opartego na całokształcie okoliczności sprawy.

Przeprowadzona w ten sposób analiza konkretnego przypadku ma doprowadzić do wyliczenia „odpowiedniej sumy”, to jest takiej kwoty, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana na tle stosunków majątkowych społeczeństwa.

Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych doznaniach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi i następstwami, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi, uszkodzeniami ciała lub rozstroju zdrowia. Przy czym w pojęciu krzywdy mieszczą się nie tylko cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, ale również te, które mogą powstać w przyszłości. Na tym polega całościowy, kompensacyjny charakter zadośćuczynienia.

W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że ocena rozmiarów krzywdy wymaga uwzględnienia nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiary kalectwa, trwałości następstw zdarzenia oraz konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego (patrz, np. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, opubl. OSNAP 16/00, poz.626).

Nie ulega wątpliwości, że zdrowie ludzkie jest dobrem szczególnie cennym i zasługującym na ochronę pod każdym względem, a w przypadku jego utraty, czy uszczerbku na zdrowiu, należne z tego tytułu zadośćuczynienie powinno być godziwe. Wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Jednocześnie zadośćuczynienie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, nawiązując do warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa.

W żadnym razie zadośćuczynienie nie może prowadzić do wzbogacenia, albowiem stoi to w sprzeczności z kompensacyjnym charakterem tego świadczenia (vide : wyrok SN z 30.01.2004 r. I CK 131/03 OSNC 2005 nr 2 poz. 40).

Przy ustalaniu wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd uwzględnił rodzaj i zakres doznanych przez niego w wyniku zdarzenia urazów, przebyty proces leczenia i rehabilitacji, doznane cierpienia fizyczne i psychiczne, utrudnienia i ograniczenia w życiu codziennym, potrzebę pomocy ze strony osób trzecich, wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu określoną przez biegłego z dziedziny ortopedii i traumatologii na 16%, wiek powoda, a także negatywne następstwa wypadku w sferze życia zawodowego powoda. Dolegliwości bólowe w stopniu silnym utrzymywały się u powoda do 6 tygodni (w tym okresie powód stale przyjmował leki przeciwbólowe), zaś dolegliwości bólowe o średnim natężeniu, okresowe trwały do 4 miesięcy. Rodzaj doznanych uszkodzeń stawu skokowego lewego (złamania, zwichnięcie) może skutkować u powoda rozwojem zmian zwyrodnieniowych pourazowych, a w konsekwencji dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem funkcji stawu. Obecna dysfunkcja stawu skokowego lewego wpływa na ograniczenia w bieganiu, skakaniu, uprawianiu sportów, zaś rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są niepewne, co wynika z możliwości rozwoju zmian zwyrodnieniowych stawu i ich wpływu na dysfunkcję kończyny dolnej lewej powoda. Powodowi po zdarzeniu towarzyszyły silne obawy, że nie będzie się w stanie normalnie poruszać, ponadto musiał zrezygnować z gry w zespole muzycznym, co stanowiło dla niego dodatkowe źródło dochodu.

Uwzględniając wszystkie podniesione wyżej okoliczności oraz mając na względzie, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, Sąd uznał, że odpowiednia kwota zadośćuczynienia dla H. D. powinna wynieść ok. 56.000,00 złotych (przy przyjęciu posiłkowo 3.500,00 zł za 1% trwałego uszczerbku na zdrowiu).

Z tego względu, iż w postępowaniu likwidacyjnym prowadzonym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłacono powodowi kwotę 12.396,00 złotych, Sąd – przy przyjęciu stopnia jego przyczynienia się do zaistnienia zdarzenia w wysokości 30 % – zasądził na jego rzecz żądaną pozwem kwotę 27.604,00 zł, uznając ją za w pełni uzasadnioną – punkt 1. sentencji wyroku.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. zasądzając je:

- od kwoty 20.000,00 zł od dnia sporządzenia przez stronę pozwaną pisma odmawiającego wypłaty zadośćuczynienia w w/w kwocie, tj. od dnia 30.12.2021 r.,

- od kwoty 7.604,00 zł, tj. kwoty przekraczającej żądanie pierwotne – zgodnie z uzasadnionym żądaniem pozwu – od dnia następnego po upływie 30 dni od dnia doręczenia pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., na które złożyły się: opłata sądowa w kwocie 1.381,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika według norm przepisanych w kwocie 3.600,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł i koszt opinii biegłego w kwocie 701,60 zł – punkt 2. sentencji wyroku.

O odsetkach od w/w kwoty kosztów postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 ¹ k.p.c., który stanowi, że od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty.