Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opocznie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Anna Olejnik

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2021 roku w Opocznie na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa G. Z.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki G. Z. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 900,00 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale podpis Sędziego

Sygn. akt I C 235/20

UZASADNIENIE

Powódka G. Z., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, pozwem z dnia 19 lutego 2020 roku wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 4.000,- złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 października 2019 roku do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 1 września 2018 roku doszło do kolizji drogowej, w której uczestniczyły: należący do powódki (prowadzony w dniu zdarzenia przez jej wnuka K. Z.) V. (...) o nr rej. (...) oraz R. (...) o nr rej. (...) 1VA2 prowadzony przez M. K. (1). Powódka wskazała, iż M. K. (1) dojeżdżając do skrzyżowania naruszyła zasady ruchu drogowego w ten sposób, że przekroczyła dozwoloną prędkość, nie zachowała odpowiedniej odległości między samochodami oraz nie zachowała szczególnej ostrożności na skutek czego nie zdążyła wyhamować i uderzyła w tył pojazdu V. (...), który zatrzymał się przed przejściem dla pieszych celem ustąpienia pierwszeństwa pieszym. Powódka wskazała, iż pojazd R. (...) był ubezpieczony w zakresie polisy OC w pozwanym Towarzystwie (...). Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania powołując się na brak odpowiedzialności kierującej R. (...) /pozew k. 3-8/.

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 czerwca 2020 roku (data nadania) pozwany wnosił o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany kwestionował roszczenie powoda co do zasady i z ostrożności procesowej co do wysokości.

W uzasadnieniu pozwany wskazywał, iż jak wynika z ustaleń przybyłych na miejsce funkcjonariuszy policji kierująca pojazdem R. (...) nie naruszyła przepisów ruchu drogowego, a wyłącznym sprawcą zdarzenia z dnia 1 września 2018 roku był kierujący pojazdem V. (...) K. Z. /odpowiedź na pozew k. 45-46/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2018 roku około godziny 8.30 w R. na DK-91 M. K. (1) poruszała się samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) 1VA2 w kierunku Ł.. W tym samym kierunku samochodem marki V. (...) o nr rej. (...). Droga w tym miejscu jest dwupasmowa. M. K. (1) zmieniła pas ruchu z prawego na lewy, gdyż na następnym skrzyżowaniu zamierzała skręcić w lewo. Zbliżając się do przejścia dla pieszych na wysepce rozdzielającej dwie jezdnie widziała pieszego, jednak widząc jadące prawym pasem pojazdy, nie zamierzała zatrzymywać się przed przejściem dla pieszych.

/dowód: notatka urzędowa k. 1 akt SR w Pabianicach (...) 801/18, protokół przesłuchania świadka M. K. k. 7-816v-17 akt SR w Pabianicach II W 801/18, zeznania świadka M. K. na piśmie k. 64-65/

Przed przejściem dla pieszych kierujący pojazdem marki V. (...) K. Z. zmienił pas ruchu z prawego na lewy i znajdował się przed pojazdem kierowanym przez M. K. (1). Widząc pieszego znajdującego się na wysepce zaczął gwałtownie hamować tuż po zmianie pasa ruchu, w wyniku czego kierująca pojazdem marki R. (...) najechała na tył pojazdu V. (...). Kierująca pojazdem marki R. nie miała technicznych możliwości uniknięcia zderzenia.

/dowód: notatka urzędowa k. 1 akt SR w Pabianicach (...) 801/18, protokół przesłuchania świadka M. K. k. 7-816v-17 akt SR w Pabianicach II W 801/18, zeznania świadka M. K. na piśmie k. 64-65, protokół zeznań świadka D. L. k. 27v akt SR Pabianice II W 801/18/

Na miejsce zdarzenia została wezwana karetka pogotowia oraz policja. Na miejscu zdarzenia policja nie ujawniła śladów na jezdni ani przedmiotów, które byłyby związane z niniejszą kolizją.

/dowód: protokół oględzin miejsca zdarzenie k. 6-7 akt SR Pabianice II W 801/18/

Po przeprowadzonym postępowaniu przygotowawczym przeciwko K. Z. został skierowany do Sądu Rejonowego w Pabianicach wniosek o ukaranie. Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2019 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie sygn. akt II W 801/18 obwinionego K. Z. uznał za winnego popełnienia wykroczenia określonego w art. 86 § 1 k.w. i art. 97 k.w.w w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 2 Prawa o ruchu drogowym w zw. z art. 26 ust. 3 pkt. 1 Prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 22 ust. 5 Prawo u ruchu drogowym, to jest iż w dniu 1 września 2018 roku w miejscowości R. droga (...) km kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu w rejonie przejścia dla pieszych wymuszając pierwszeństwo przejazdu na prawidłowo jadącym pojeździe marki R. (...) o nr rej. (...) 1VA2 w ten sposób, że nie stosował się do znaku poziomego P-2 linia pojedyncza ciągła, nie sygnalizował zmiany pasa ruchu oraz bezzasadnie gwałtownie rozpoczął hamowanie na przejściu dla pieszych powodując zagrożenie bezpieczeństwa, w wyniku czego doprowadził do tego, że kierująca pojazdem marki R. (...) najechała na tył tego pojazdu. Wyrok powyższy uprawomocnił się dnia 20 grudnia 2019 roku.

/dowód: wyrok SR w Pabianicach k. 127 akt SR Pabianice II W 801/18/

Opiniujący w sprawie Sądu Rejonowego w Pabianicach sygn. akt II W 801/18 biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej Z. G. (1) przyjął, iż możliwe są dwie wersje zdarzenia drogowego z dnia 1 września 2018 roku. Wskazał, iż przyjmując wersję zdarzenia przedstawianą przez M. K. (1), za winnego kolizji należy uznać K. Z., który podczas zmiany pasa ruchu nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się po pasie, na który zamierzał wjechać przekraczając linię ciągłą. Popełnił błąd w taktyce i technice jazdy wykonując manewr hamowania przed pojazdem R. bezpośrednio po zmianie pasa ruchu. W takim wypadku kierująca pojazdem marki R. nie miała technicznych możliwości uniknięcia zdarzenia.

Przyjmując drugą wersję wskazywaną przez K. Z., który wskazywał, iż pas ruchu zmienił znaczenie wcześniej, zatrzymał się przed przejściem i dopiero wówczas został najechany przez kierującą pojazdem R., zasady ruchu drogowego naruszyłaby M. K. (1). Uznać należy wówczas, iż M. K. (1) nie dostosowała prędkości do warunków ruchu, nie zachowała bezpiecznego odstępu od pojazdu poprzedzającego, w wyniku czego uderzyła w jego tył.

/dowód: opinia biegłego sądowego Z. G. k. 80-97 akt SR Pabianice (...) 801/18/

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych, a także zgromadzonych w aktach głównie sprawy Sądu Rejonowego w Pabianicach sygn. akt II W 801/18. Ich autentyczność nie budzi zastrzeżeń Sądu, żadne ze stron również nie kwestionowała ich wiarygodności.

Sąd oparł się również na zeznaniach świadków M. K. (1) i częściowo K. Z., a także zeznaniach świadków D. L. (2) i A. R. składanych w postępowaniu przygotowawczym. Zeznania świadka A. R. złożone na piśmie w niniejszym postępowaniu nie zasługują zdaniem Sądu na przymiot wiarygodności. Obecnie, po upływie prawie trzech lat od zdarzenia świadek dokładnie podała szczegóły zdarzenia, łącznie z prędkościami obu pojazdów. Podczas, gdy przesłuchiwana przez policję w krótkim czasie od zdarzenia, nie pamiętała wielu szczegółów, jak sama przyznała miała na kolanach książki i powtarzała materiał do egzaminu, na który wówczas wiózł ją jej chłopak K. Z.. Wersja podawana przez nią wówczas wydaje się bardziej wiarygodna. Z doświadczenia życiowego wiadomym jest, że bezpośrednio po zdarzeniu człowiek pamięta więcej szczegółów, a z czasem zacierają się one w ludzkiej pamięci, a pozostaje często wersja wielokrotnie powtarzana i utrwalana. Nie sposób określić prędkości jadącego obok czy za nami samochodu, zwłaszcza jeśli samem się wówczas nie prowadzi. A świadek po prawie trzech latach od kolizji podała nagle prędkości z jakimi poruszały się oba pojazdy. Nadto należy mieć na względzie, iż świadek wówczas jechała na egzamin (poprawkowy), była zdenerwowana i skupiona na powtarzaniu materiału a nie na obserwacji drogi.

Zeznania świadka O. Z. nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a jego przebieg zna tylko z relacji swojego syna. Twierdzenia jakoby policja na miejscu kolizji uznawała M. K. (1) winną zdarzenia nie potwierdza materiał z dokumentów zgromadzonych w trakcie postępowania przygotowawczego, zwłaszcza notatki urzędowej sporządzonej na miejscu zdarzenia, z której nie wynika, by policja podejmowała decyzję o ukaraniu któregokolwiek z uczestników bądź przesądzała na miejscu w inny sposób o sprawstwie.

Sąd uznał zeznania świadka K. Z. za niewiarygodne. Nie korespondują one z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym poza zeznaniami A. R. (której zeznania ulegają zmianom z biegiem czasu coraz bardziej zbliżając się do wersji przedstawianej przez K. Z.). Nie może jednak umknąć uwagi Sądu, iż sąd to osoby bliskie dla siebie, pozostające w związku. Łącząca je bliska relacja uczuciowa sprawia, że wspierają się wzajemnie. Po rozpytaniu na miejscu zdarzenia K. Z. podawał, że widząc pieszego przy przejściu na pieszych, zjechał na lewy pas ruchu i zahamował, i został uderzony przez R.. Jest to bardziej wiarygodna wersja, gdyż podawana bezpośrednio po zdarzeniu (notatka urzędowa k. 1 akt II W 801/18).

Nie sposób odmówić wiarygodności zeznaniom świadka D. L. (2) z postępowania II W 801/18. Jest osoba obca dla obu uczestników kolizji, przypadkowy świadek zdarzenia. Mimo iż jak utrzymywała powódka, miejsce na skrzyżowaniu, z którego świadek obserwował zdarzenie jest lekko osłonięte przez siatki, jednak należy mieć na względzie, iż świadek zatrzymał się na skrzyżowaniu na linii STOP i przepuszczał pojazdy jadące z kierunku P. w kierunku Ł.. Chcąc wyjechać na drogę (...) musiał szczególnie obserwować kierunek, z którego jechały V. (...) i R., gdyż dopiero brak ruchu z tego kierunku umożliwiał mu wjazd na skrzyżowanie. Zatem mógł on dokładnie obserwować drogę w okolicy skrzyżowania. Zarówno D. L. (2) jak i M. K. (1) wielokrotnie podkreślali, że są osobami obcymi, nie znają się i nie utrzymują ze sobą żadnych kontaktów. D. L. (2) zgłosił się na apel M. K. (1) w mediach społecznościowych o poszukiwanie świadków zdarzenia z dnia 1 września 2018 roku. W dzisiejszych czasach, w dobie rosnącej popularności internetu i mediów społecznościowych jest to częsta droga poszukiwania świadków, wykorzystywana także przez organy ścigania.

Sąd oddalił wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych oraz rzeczoznawcy samochodowego mając na względzie treść art. 505 ⁷ § 2 k.p.c., gdyż koszty sporządzenia opinii przewyższałyby bądź były zbliżone do wartości przedmiotu sporu. Nadto w sprawie II W 801/18, z których akt sąd dopuścił dowód biegły do spraw rekonstrukcji wypadków wypowiadał się już, sporządzając opinię w sposób pełny, logiczny i w oparciu o fachową wiedzę. Dlatego też Sąd oparł się na w/w opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Poza sporem pozostawał fakt, iż pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. zawarł z posiadaczem samochodu osobowego marki R. (...) o nr rej. (...) 1VA2 umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Bezsporne jest także, że umowa powyższa obowiązywała w dniu 1 września 2018 roku, kiedy doszło do zdarzenia drogowego, w którym uczestniczył pojazd powódki. Bezsporne jest także, że w następstwie tego zdarzenia uszkodzeniu uległ m.in. pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Spór dotyczył natomiast oceny zachowania uczestników kolizji, a w szczególności tego, czyje zachowanie stanowiło wyłączną i zawinioną przyczynę kolizji.

Powódka opiera swoje roszczenie na treści art. 822 § 1 k.c., z którego wynika, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

W ocenie Sądu, zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy, stwarzał wystarczającą podstawę do ustalenia, że wyłączną przyczyną zdarzenia z dnia 1 września 2018 roku było nieprawidłowe zachowanie kierującego V. (...) K. Z.. Policja w przypadku odmowy przyjęcia mandatu bądź wątpliwości co do osoby będącej sprawcą zdarzenia drogowego, prowadzi czynności wyjaśniające, gromadzi dowody w postaci zeznań świadków, oględzin, często opinii biegłych i może skierować wniosek o ukaranie do sądu. Oczywiście ani wyniki tych czynności wyjaśniających, ani nawet orzeczenie sądu wydane w postępowaniu w sprawach o wykroczenie, nie są wiążące dla sądu cywilnego, niemniej jednak stanowią materiał dowodowy, który jest przydatny dla oceny zachowania uczestników w kontekście przesłanek ich odpowiedzialności cywilnej. Sąd za wiarygodną przyjął wersję zdarzenia przedstawianą przez kierującą R.. Potwierdza ją zarówno bezstronny świadek D. L. (2), jak i początkowe ustalenia policji. Rozpytywany na miejscu zdarzenia K. Z. podał, co wynika z notatki sporządzonej przez policję, że zauważył pieszego, zjechała na lewy pas i zahamował przez przejściem, by przepuścić pieszego. A więc zmieniając pas, miał zamiar zahamować, by przepuścić pieszego. (najpierw zauważył pieszego, zjechał na pas i zahamował). Dopiero na późniejszych etapach postępowania zarówno w sprawie o wykroczenie jak i w niniejszym postępowaniu K. Z. utrzymywał, że pas zmienił znacznie wcześniej. Sąd nie dał wiary tym twierdzeniom uznając, iż bezpośrednio po zdarzeniu świadek lepiej pamiętał jego przebieg, a utrzymywana obecnie wersja jest jedynie jego linią obrony. M. K. (1) poruszała się lewym pasem od dłuższego czasu, gdyż na najbliższym skrzyżowaniu zamierzała skręcić w lewo. Również D. L. (2) obserwujący ruch pojazdów (gdyż zamierzał wyjechać na skrzyżowanie z drogi podporządkowanej) dobrze widział cale zajście i z całą pewnością twierdził, iż miało ono miejsce tuż przed przejściem dla pieszych. A tuż przed przejściem dla pieszych Kierujący V. (...) po pierwsze naruszył zakaz zmiany pasa ruchu, a nadto nie zachował należytej wówczas ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa jadącej lewym pasem M. K. (1). Gwałtowne hamowanie doprowadziło do uderzenia przez kierującą R.. Nie miała ona technicznych możliwości zatrzymania swojego pojazdu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż zachowanie kierującego pojazdem marki V. (...) było wyłączną przyczyną zaistniałego zdarzenia, a kierującej pojazdem R. (...) nie można przypisać winy. Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. prze umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Skoro ubezpieczona u pozwanego zachowała wszelkie środki ostrożności, nie naruszyła zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nie można przypisać jej winy za zaistniałe zdarzenie, Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić stronie wygrywającej poniesione przez nią koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia swych praw lub celowej obrony. Ponieważ strona powodowa przegrała proces, winna zwrócić pozwanemu poniesionego przez niego koszty, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900,- zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Za zgodność z oryginałem świadczy