Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opocznie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2023 r.

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Zofia Michałowska

Protokolant: stażysta Klaudia Jakubczyk

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2023 r. w Opocznie na rozprawie

z powództwa P. M.

przeciwko A. M.

o roszczenia o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń oraz o dopuszczenie do współposiadania

1.  nakazuje pozwanej A. M., aby dopuściła powoda P. M. do współposiadania lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w D. – w powiecie (...), na osiedlu (...) na III piętrze budynku oznaczonego numerem porządkowym 3 – do którego przysługuje powodowi spółdzielcze własnościowe prawo nabyte do majątku wspólnego stron – poprzez wydanie kompletu kluczy oraz trwałe zaniechanie wszelkich działań zmierzających do zmuszenia powoda P. M., aby w lokalu tym nie przebywał;

2.  zasądza od pozwanej A. M. na rzecz powoda P. M. kwotę 1.100,00 (tysiąc sto) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 261/22

UZASADNIENIE

Powód P. M. – reprezentowany przez pełnomocnika adwokata – w pozwie z dnia 10 maja 2022 r. (data nadania) wnosił o nakazanie pozwanej A. M., aby dopuściła powoda do współposiadania lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w D. na osiedlu (...) na III piętrze budynku oznaczonego numerem porządkowym 3 – do którego przysługuje powodowi spółdzielcze własnościowe prawo nabyte przez strony do majątku wspólnego małżeńskiego aktem notarialnym z dnia 12 sierpnia 2003 r. sporządzonym przed Notariuszem T. D. w O. – poprzez wydanie kompletu kluczy oraz trwałe zaniechanie wszelkich działań zmierzających do zmuszenia powoda, aby w lokalu tym nie przebywał.

Ponadto wnosił o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda poniesionych kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podał, że strony pozostawały w związku małżeńskim od dnia 8 czerwca 2002 r. do dnia 26 marca 2021 r., kiedy to Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wydał wyrok orzekający o rozwiązaniu małżeństwa przez rozwód. Strony nie zawierały umów majątkowych małżeńskich wobec czego z chwilą zawarcia małżeństwa powstała między stronami wspólność majątkowa obejmująca przedmioty nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (art. 31 k.r.o.).

Wskazał dalej, że w dniu 12 sierpnia 2003 r. na podstawie aktu notarialnego sporządzonego przed Notariuszem T. D. w O. Rep. A nr 3749/2003 strony nabyły do majątku wspólnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w D. na osiedlu (...) na III piętrze budynku oznaczonego numerem porządkowym 3.

W prawomocnym wyroku o rozwiązaniu związku małżeńskiego nie orzeczono o podziale majątku wspólnego oraz o zamieszkaniu stron, nie wydano również innego orzeczenia dotyczącego rozliczeń związanych z ustaniem wspólności majątkowej.

Pełnomocnik powoda argumentował, że powód zamieszkiwał w lokalu także po wydaniu wyroku rozwiązującego związek małżeński. Pozwana podjęła działania zmierzające do nakłonienia powoda do wyprowadzenia się z lokalu. Działania te polegały między innymi na próbie wprowadzenia powoda w błąd co do tego, że prawa do lokalu mu nie przysługują, powołując się przy tym na opinie prawne, którymi w rzeczywistości nie dysponowała. Podejmowała także inne działania, szczegółowo opisane przez powoda w złożonych przez niego zeznaniach w sprawie sygn. akt II K 623/21 toczącej się przed tutejszym Sądem. Powód odmawiał informując, że jeżeli pozwana nie widzi możliwości dalszego wspólnego zamieszkiwania to strony muszą dokonać podziału majątku. Powód wskazywał również, że nabycie praw do lokalu zostało sfinansowane wyłącznie z dostarczonych przez niego środków, które w części pochodziły z jego majątku osobistego, a w części z wynagrodzenia za pracę, które uzyskiwał w czasie trwania związku małżeńskiego. Powód podnosił również, że żądania pozwanej są nie tylko rażąco niesprawiedliwe, ale również sprzeczne z dobrem małoletnich dzieci stron, nad którymi powód sprawuje władzę rodzicielską wspólnie z pozwaną i które mają prawo do stałego kontaktu z obojgiem rodziców oraz do stałego sprawowania opieki – zarówno przez pozwaną jak i przez powoda.

Pełnomocnik powoda wskazał dalej, że pomimo braku rozstrzygnięcia w wyroku rozwodowym o zakresie korzystania z mieszkania oraz braku uregulowania tej kwestii w innych postępowaniach, w maju 2021 r. pozwana nieoczekiwanie wymusiła eksmisję powoda, dokonując zmiany zamków do drzwi wejściowych pod jego nieobecność. Podał, że pozwana wykorzystując nieobecność powoda spowodowaną jego pobytem w pracy, całkowicie pozbawiła go dostępu do lokalu. Okoliczność ta jest – jak wskazała strona powodowa – bezsporna między stronami, a zamiar pozbawienia powoda możliwości posiadania lokalu został jednoznacznie potwierdzony przez pozwaną w wiadomości sms pochodzącej od pozwanej i załączonej do pozwu. Wskazał, że rzeczy powoda pozostałe w lokalu zostały częściowo wyrzucone, a częściowo zniszczone. Pełnomocnik powoda podał, że powód nie chcąc odpowiadać na działania pozwanej w sposób bezprawny, a także mając na względzie dobro wspólnych małoletnich dzieci, zawiadomił o popełnieniu czynów zabronionych na jego szkodę, inicjując postępowanie w sprawie sygn. akt II K 623/21. Pomimo wydania wyroku skazującego pozwana nadal odmawia dopuszczenia powoda do współposiadania lokalu oraz czyni wszelkie starania, aby uniemożliwić mu wykonywanie jego praw wynikających z nabycia spółdzielczego własnościowego prawa. Wskazał, iż powód nie mając możliwości zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych został zmuszony do tymczasowego zamieszkania w miejscowości K. w niewielkim domu stanowiącym własność najbliższej rodziny powoda.

/vide: - pozew wraz z uzasadnieniem i załącznikami k. 3 – 16/

Pozwana A. M. w odpowiedzi na pozew z dnia 13 czerwca 2022 r. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podała, że powód domaga się dopuszczenia do współposiadania lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w D. przy ul. (...). Zdaniem pozwanej powództwo jest nietrafne tak pod względem prawnym jak faktycznym.

Pozwana wskazała, że powód w żadnym zakresie nie udowodnił przesłanki ustawowej bezprawności w rzekomym uniemożliwieniu mu korzystania z rzeczy wspólnych. Podała, że powód w dniu 19 maja 2021 r. pod osłoną nocy dobrowolnie opuścił przedmiotowy lokal, zabierając z niego pozostałe jeszcze rzeczy osobiste. Od tego momentu w lokalu tym nie zamieszkiwał. W tym zakresie twierdzenia pozwu – zdaniem pozwanej – nie są prawdziwe.

Pozwana argumentowała, że jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 września 2016 r. sygn. akt II CSK 799/15 do naruszenia uprawnień z art. 206 k.c. nie dochodzi nie tylko wówczas, gdy współwłaściciele zawarli porozumienie określające inny od ustawowego sposób korzystania z rzeczy wspólnej albo, gdy zostało wydane w tym przedmiocie orzeczenie sądu, ale także wówczas, gdy jeden ze współwłaścicieli zrezygnuje z wykonywania tego uprawnienia na rzecz innego lub innych współwłaścicieli.

Pozwana podała dalej, że od chwili dobrowolnego opuszczenia lokalu powód milcząco akceptował to, że pozwana zamieszkiwała z dziećmi wspólne mieszkanie i ponosiła wszelkie koszty z tym związane (opłaty czynszu do Spółdzielni Mieszkaniowej). Powód nigdy też istnieniem i wysokością takich obciążeń się nie interesował. Zdaniem pozwanej, taka postawa powoda świadczy wyraźnie o tym, że czuł się zwolniony od obowiązku ponoszenia ciężarów związanych z rzeczą wspólną, a logicznym tego uzasadnieniem jest świadomość powoda, że w zamian rezygnuje na rzecz pozwanej i małoletnich dzieci z prawa współposiadania nieruchomości.

/vide: - odpowiedź na pozew wraz z uzasadnieniem k. 20 – 22/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 czerwca 2022 r. P. M. i A. K. zawarli związek małżeński przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w D. i zapisany w księdze małżeństw za numerem aktu 1007023/00/AM/ (...).

/bezsporne: - kserokopia odpisu zupełnego aktu małżeństwa k. 14/

W trakcie trwania małżeństwa A. K. z domu K. na mocy umowy sprzedaży sporządzonej w dniu 12 sierpnia 2003 r. w formie aktu notarialnego Rep. A Nr (...) przed notariuszem T. D. prowadzącą Kancelarię Notarialną w O. dokonała nabycia do majątku wspólnego z mężem P. M. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w D. na Osiedlu (...) o powierzchni użytkowej 61 m ², składającego się z trzech pokoi, kuchni, przedpokoju, łazienki i wc, usytuowanego na III piętrze w budynku wielomieszkaniowym.

W w/w lokalu, zgodnie z aktem notarialnym z dnia 12 sierpnia 2003 r., mieli prawo zamieszkać A. M. i P. M..

/bezsporne: - kserokopia wypisu aktu notarialnego Rep. A Nr (...)

k. 7 – 10,

- kserokopia potwierdzenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego k. 11/

Wyrokiem z dnia 26 marca 2021 r. wydanym w sprawie sygn. akt I C 1441/20 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim rozwiązał przez rozwód związek małżeński P. M. i A. K. z domu K.. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi stron Sąd powierzył obojgu rodzicom, ustalając miejsce ich pobytu w miejscu zamieszkania matki A. M.. Sąd nie orzekł o kontaktach osobistych P. M. z małoletnimi dziećmi stron, a także nie orzekł o mieszkaniu stron.

/bezsporne: - kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie

(...) z dnia 26.03.2021 r. k. 14a/

W dniu 17 maja 2021 r. powód P. M. otrzymał od pozwanej A. M. wiadomość SMS informującą go o fakcie wymiany zamków w drzwiach wejściowych do mieszkania stron. Ponadto pozwana poinformowała powoda, iż nie zamierza mu przekazać kluczy do nowych zamków. Po powrocie z pracy powód próbował się dostać do mieszkania, jednakże pozwana nie otworzyła mu drzwi. Powód wezwał wówczas Policję. Pozwana otworzyła drzwi przybyłym na miejsce funkcjonariuszom Policji i zadzwoniła do swojego pełnomocnika adwokata, który przekazał funkcjonariuszom Policji informację, iż powód nie ma praw do przebywania w lokalu. Policjanci nakazali powodowi opuszczenie przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Powód pojechał wówczas do mieszkania swojej matki do K., gdzie do chwili obecnej zamieszkuje. Pozwana spakowała jego rzeczy do worków i zaniosła do piwnicy, skąd powód je odebrał.

/dowód: - zeznania świadków: W. M. skrócony protokół

rozprawy z dnia 12.10.2022 r. k. 41v – 42

nagranie koperta k. 44,

Z. J. skrócony protokół

rozprawy z dnia 12.10.2022 r. k. 42 – 42v

nagranie koperta k. 44,

Z. G. skrócony protokół

rozprawy z dnia 12.10.2022 r. k. 42v

nagranie koperta k. 44,

J. M. skrócony protokół

rozprawy z dnia 12.10.2022 r. k. 42v – 43

nagranie koperta k. 44,

- treść SMS-a k. 15,

- zeznania powoda P. M. skrócony protokół

rozprawy z dnia 18.01.2023 r. k. 65v nagranie koperta k. 68,

- zeznania pozwanej A. M. skrócony protokół

rozprawy z dnia 18.01.2023 r. k. 65v – 66 nagranie koperta

k. 68/

W związku z wyżej opisanym zdarzeniem, powód P. M. w dniu 18 maja 2021 r. złożył w Komendzie Powiatowej Policji w O. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez A. M.. Po przeprowadzeniu dochodzenia przeciwko A. M. został skierowany akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w Opocznie, który wyrokiem nakazowym wydanym w dniu 23 listopada 2021 r. w sprawie sygn. akt II K 623/21 uznał A. M. za winną popełnienia zarzuconego jej czynu polegającego na tym, że w okresie od 15 maja 2021 do 17 maja 2021 r. w miejscowości D. oś. B. C. 3/7, stosując przemoc innego rodzaju, bez wiedzy i zgody P. M. wymieniła zamki w drzwiach mieszkania, czym w istotny sposób utrudniła mu korzystanie z mieszkania, którego jest współwłaścicielem, tj. o czyn z art. 191 § 1a k.k.

Za w/w czyn Sąd wymierzył A. M. karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzekł od niej środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 200,00 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Pismem z dnia 16 grudnia 2021 r. P. M. wniósł sprzeciw od wyroku nakazowego z dnia 23 listopada 2021 r.

/dowód: - akta sprawy Sądu Rejonowego w Opocznie sygn. akt II K

623/21: akt oskarżenia k. 45 – 45, wyrok nakazowy z dnia

23.11.2021 r. k. 57, sprzeciw od wyroku nakazowego

k. 64 – 65/

Sąd zważył, co następuje:

Zdaniem Sądu powództwo w przedmiotowej sprawie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Ponadto treść art. 344 § 1 k.c. stanowi, że przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza, ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

Powództwo posesoryjne opiera się wyłącznie na posiadaniu i przysługuje posiadaczowi samoistnemu lub zależnemu (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.1959 roku (...) 875/59, OSN 1961 poz. 15).

Sąd zgodnie z treścią art. 478 k.p.c. bada jedynie ostatni stan spokojnego posiadania oraz fakt jego naruszenia.

Sąd nie bada dobrej wiary posiadacza, ani zgodności posiadania ze stanem prawnym.

Powództwo posesoryjne przysługuje każdemu posiadaczowi, niezależnie od jego dobrej lub złej wiary, albo zgodności posiadania ze stanem prawnym, a nawet od sposobu nabycia posiadania.

Osobami odpowiedzialnymi za naruszenie posiadania są, ten kto samowolnie naruszył posiadanie oraz ten, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło.

Sąd przy badaniu ostatniego spokojnego stanu posiadania i faktu jego naruszenia nie rozpoznaje samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Roszczenie posiadacza nie jest bowiem zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym. W procesie pozwany nie może zasłaniać się swoim prawem do posiadania np. prawem własności.

Postępowanie posesoryjne powinno zmierzać do ustalenia, czy posiadanie, o które toczy się spór należało do powoda oraz czy pozwany to posiadanie samowolnie naruszył.

Odnosząc powyższe rozwiązania natury prawnej do analizowanego stanu faktycznego Sąd przyjął, że powód P. M. jest współwłaścicielem, a także współposiadaczem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w D. na Osiedlu (...) i współposiadania tegoż lokalu został przez pozwaną A. M. pozbawiony w dniu 17 maja 2021 r., kiedy to pozwana dokonała zmiany zamków w drzwiach wejściowych, uniemożliwiając tym samym powodowi korzystanie z mieszkania. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanej A. M. jakoby powód P. M. z własnej woli wyprowadził się ze wspólnego mieszkania i całkowicie zaprzestał z niego korzystać. Sama przyznała bowiem, że zostały w mieszkaniu jego rzeczy, które po wymianie zamków spakowała i wyniosła do piwnicy. Ponadto zarówno ona jak i jej córka – świadek J. M. potwierdziły, że powód nieregularnie, ale jednak bywał w mieszkaniu, spał w nim, a zatem przejawiał władztwo wynikające z przysługującego mu prawa własności do przedmiotowego lokalu. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym zeznań samej pozwanej A. M. i świadka J. M., a także pozostałych świadków: W. M., Z. J. i Z. G. potwierdza stanowisko powoda, iż nie zrezygnował on z własnej woli z posiadania mieszkania stanowiącego współwłasność stron, ale został go pozbawiony w wyniku działań pozwanej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.) na które złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł i opłata od pozwu w kwocie 200,00 zł – punkt 2. sentencji wyroku.