Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opocznie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:Sędzia Zofia Michałowska

Protokolant:sekr. sąd. Klaudia Jakubczyk

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2024 r. w Opocznie na rozprawie sprawy

z powództwa E. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda E. K. kwotę 11.100,00 (jedenaście tysięcy sto 00/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lipca 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda E. K. kwotę 9.082,10 (dziewięć tysięcy osiemdziesiąt dwa 10/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Opocznie kwotę 375,00 (trzysta siedemdziesiąt pięć 00/100) złotych tytułem brakującej części opłaty od pozwu od uiszczenia, której powód został zwolniony.

Sygn. akt I C 371/21

UZASADNIENIE

Powód E. K. – reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego – w pozwie z dnia 18 sierpnia 2021 r. (data wpływu) wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. odszkodowania w wysokości 11.100,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2021 r. do dnia zapłaty, kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu liczonych od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w którym je zasądzono do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 24 kwietnia 2021 r. na skrzyżowaniu w miejscowości B. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do powoda samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...). Sprawcą kolizji była M. L. kierująca samochodem osobowym marki L. o nr rej. (...) ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej przez (...) S.A. z siedzibą w S. numer polisy (...).

Pełnomocnik powoda wskazał następnie, że powód aby dochodzić odszkodowania za uszkodzony pojazd wystąpił ze zgłoszeniem szkody do ubezpieczyciela , tj. (...) S.A. z siedzibą w S.. Pismem z dnia 16 czerwca 2021 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, zaś jako uzasadnienie decyzji wskazał nieprawidłowe zachowanie na drodze E. K..

Zdaniem strony powodowej decyzja pozwanego co do odmowy wypłaty odszkodowania jest bezpodstawna. Niezasadnym jest – w ocenie strony powodowej – twierdzenie pozwanego, że powód w sposób nieprawidłowy zachował się na drodze, co doprowadziło do kolizji, a w konsekwencji do powstania szkody na pojeździe powoda. Pełnomocnik powoda argumentował, że wbrew twierdzeniom pozwanego, wyłączną winę za zdarzenie ponosi kierująca pojazdem L. M. L., która to tuż przed skrzyżowaniem, wjeżdżając w teren zabudowany uderzyła w pojazd powoda, który to skręcając w lewo zasygnalizował wykonywany manewr.

W wyniku w/w kolizji drogowej uszkodzony został pojazd powoda – S. (...) o nr rej. (...) wyprodukowany w 2009 r. W wyniku kolizji drogowej z dnia 24 kwietnia 2021 r. uszkodzone zostały: płyta podłogowa, fotel przedni kierowcy, osprzęt lewych drzwi przednich i tylnych, błotnik przedni, drzwi lewe przednie i tylne, słupek przedni, próg lewy, pasy bezpieczeństwa, szyba drzwi bocznych przednich, poduszka powietrzna, kurtyna powietrzna boczna. Wartość pojazdu sprzed kolizji szacowana jest na 17.600,00 zł. Pełnomocnik powoda wskazał, że koszt naprawy przewyższałby wartość pojazdu, dlatego też szkodę jaka wystąpiła należy zakwalifikować jako szkodę całkowitą. Wartość pojazdu uszkodzonego wynosi 6.500,00 zł. Zatem szkoda jaka wystąpiła wynosi 11.100,00 zł.

Pełnomocnik powoda argumentował dalej, że biorąc pod uwagę fakt, iż za sprawcę kolizji drogowej uznana była M. L., której pojazd był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej przez (...) S.A. z siedzibą w S., pozwany zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania na rzecz powoda.

/vide: - pozew wraz z uzasadnieniem i załącznikami k. 3 – 26/

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w S. – reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego – w odpowiedzi na pozew z dnia 17 września 2021 r. (data nadania) wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wskazał, że przyznaje następujące okoliczności i twierdzenia wskazane w pozwie:

- zaistnienie wypadku komunikacyjnego z udziałem pojazdu powoda marki S. (...) o nr rej. (...) w dniu 24 kwietnia 2021 r.,

- udzielanie przez pozwanego kierującemu pojazdem marki L. o nr rej. (...) ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdu,

- zgłoszenie szkody przez powoda,

- przeprowadzenie przez pozwanego postępowania likwidacyjnego pod numerem (...),

- odmowa przez pozwanego wypłaty odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe z uwagi na fakt, iż bezpośrednią i wyłączną przyczyną powstania zdarzenia z dnia 24 kwietnia 2021 r. było nieprawidłowe zachowanie powoda.

Pełnomocnik pozwanego podniósł następujące zarzuty:

- brak wykazania, iż kierujący pojazdem L. o nr rej. (...) był sprawcą zdarzenia z dnia 24 kwietnia 2021 r.,

- nie wykazanie, aby kierujący pojazdem L. o nr rej. (...) ponosił winę za spowodowanie kolizji,

- nie wykazanie zakresu szkody oraz jej wysokości,

- brak wykazania adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy dochodzoną w pozwie kwotą, a powstałą szkodą,

- powód nie udowodnił zarówno zasadności roszczenia jak i jego wysokości, do czego jest zobowiązany w oparciu o art. 6 k.c. oraz art. 232 zd. pierwsze k.p.c.

W zakresie okoliczności faktycznych dotyczących przebiegu postępowania likwidacyjnego pełnomocnik pozwanego podniósł, że w dniu 11 maja 2021 r. powód zgłosił szkodę w postaci uszkodzenia pojazdu marki S. (...) należącego do powoda, zaś pismem z dnia 20 maja 2021 r. pozwany potwierdził przyjęcie zawiadomienia o szkodzie. Pozwany w oparciu o zgromadzony w trakcie postępowania likwidacyjnego materiał dowodowy, w szczególności w postaci notatki urzędowej policji z dnia 24 kwietnia 2021 r. oraz oświadczenia kierującego pojazdem marki L. o nr rej. (...) wydał decyzję o braku przyjęcia odpowiedzialności subsydiarnej z uwagi na brak odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego u pozwanego i odmówił wypłaty odszkodowania powodowi.

Strona pozwana podniosła, że podtrzymuje jako stanowisko procesowe stanowisko zawarte w piśmie pozwanej z dnia 16 czerwca 2021 r. znajdujące się w aktach szkody.

Pełnomocnik pozwanego wywodził, że w niniejszej sprawie ustalono, iż bezpośrednią i wyłączną przyczyną powstania zdarzenia drogowego z dnia 24 kwietnia 2021 r. było nieprawidłowe (zawinione) zachowanie się powoda.

Argumentował, że jak wynika z przedstawionych w notatce urzędowej policji z dnia 24 kwietnia 2021 r. okoliczności powstania wypadku, powód kierując pojazdem S. (...) o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru skrętu w lewo nie zachował należytej ostrożności, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem L. o nr rej. (...). Wskazał, że w przypadku zderzenia się pojazdów mechanicznych na zasadzie art. 436 § 2 k.c. odpowiedzialność kierujących kształtuje się na zasadzie winy. Powód zaś, w ocenie pozwanego, nie wykazał żadnej przesłanki odpowiedzialności ubezpieczonego u pozwanego.

Wskazał ponadto, że notatka urzędowa policji z miejsca zdarzenia jest dokumentem urzędowym, który korzysta z domniemania autentyczności i prawdziwości treści w nim zawartych. Zgodnie z art. 244 § 1 – dokumenty urzędowe sporządzone w przypisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone.

Dodatkowo pełnomocnik pozwanego podniósł, że kwestionuje datę od jakiej powód domaga się odsetek ustawowych za opóźnienie jako, że nie wykazał okoliczności istotnych dla ustalenia ewentualnej odpowiedzialności pozwanego, stąd w świetle art. 817 k.c. nie powstała wymagalność jego roszczeń.

/vide: - odpowiedź na pozew wraz z uzasadnieniem i załącznikami

k. 34 – 42/

W replice na odpowiedź na pozew z dnia 8 października 2021 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda podniósł, iż fakt skierowania wniosku o ukaranie powoda do Sądu Rejonowego w Opocznie w żaden sposób nie potwierdza jego winy za spowodowanie kolizji drogowej, świadczy tylko o niekompetencji policji i faworyzowaniu niektórych sprawców zdarzeń wbrew obowiązującym przepisom ustawy prawo o ruchu drogowym.

/vide: - replika na odpowiedź na pozew k. 45/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 kwietnia 2021 r. powód E. K. wracał z żoną od syna z miejscowości G.. Kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) w kierunku O. w miejscowości B. postanowił skręcić w lewo na parking sklepu (...). Przed skrętem zwolnił praktycznie do zera i sygnalizował manewr włączając lewy kierunkowskaz. Za jego pojazdem zatrzymało się kilka innych pojazdów. W momencie podjęcia przez powoda manewru skrętu, w lewą stronę jego pojazdu uderzył pojazd marki L. o nr rej. (...) kierowany przez M. L., która podjęła manewr wyprzedzania poprzedzających ją pojazdów, w tym pojazdu powoda. Do zdarzenia doszła w obszarze zabudowanym. W momencie podjęcia manewru przez kierującą pojazdem marki L. poruszała się ona z prędkością ok. 90 – 100 km/h. Na miejsce zdarzenia przyjechał wezwany przez świadków zdarzenia patrol policji oraz karetka pogotowia, która zabrała powoda do szpitala.

/dowód: - zeznania świadków: P. W. (1) skrócony

protokół rozprawy z 31.01.2022 r. k. 64v

nagranie koperta k. 66,

M. L. w części

skrócony protokół rozprawy z

31.01.2022 r. k. 64v – 65 nagranie

koperta k. 66,

F. L. w części skrócony

protokół rozprawy z 31.01.2022 r.

k. 65 – 65v nagranie koperta k. 66,

A. K. skrócony protokół rozprawy

z 23.03.2022 r. k. 71v nagranie koperta

k. 73

- zeznania powoda E. K. skrócony protokół

rozprawy z 23.03.2022 r. k. 71v – 72 nagranie koperta k. 73/

Pojazd marki L. o nr rej. (...) kierowany przez M. L. był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym (...) S.A. z siedzibą w S..

/bezsporne/

Powód E. K. pismem z dnia 11 maja 2021 r. zgłosił szkodę pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w S., który pismem z dnia 20 maja 2021 r. potwierdził przyjęcie zawiadomienia o szkodzie i zarejestrował sprawę pod numerem (...). Następnie po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 16 czerwca 2021 r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że bezpośrednią i wyłączną przyczyną powstania zdarzenia drogowego z dnia 24 kwietnia 2021 r. było nieprawidłowe zachowanie się poszkodowanego E. K..

/dowód: - zgłoszenie szkody k. 13,

- pismo z 20.05.2021 r. k. 14,

- decyzja z 16.06.2021 r. k. 38,

- akta szkody CA21/36736/21 płyta CD w kopercie k. 41/

Poszkodowany zlecił rzeczoznawcy samochodowemu sporządzenie kalkulacji wysokości szkody, w której wyceniono wartość pojazdu S. (...) o nr rej. (...) sprzed kolizji na kwotę 17.600,00 zł, pojazdu uszkodzonego na kwotę 6.500,00 zł, a w konsekwencji różnicę wartości pojazdu przed i po szkodzie na kwotę 11.100,00 zł.

/dowód: - kalkulacja wraz z dokumentacją zdjęciową k. 17 – 26/

Przyczyną powstania kolizji były błędy w taktyce i technice jazdy popełnione przez powoda kierującego pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...). Kierowca ten podczas wykonywania manewru skrętu w lewo na prostym odcinku drogi nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać.

Kierowca samochodu L. (...) o nr rej. (...) przyczyniła się do zaistnienia tej kolizji.

/dowód: - opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu techniki

samochodowej i ekspertyzy wypadku drogowego inż.

G. O. k. 79 – 95/

Do kolizji pojazdów S. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez E. K. i L. N. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez M. L. doszło w dniu 24 kwietnia 2021 r. ok. godz. 13.30 w miejscowości B. na wysokości posesji (...) (DW 726).

Prawdopodobną bezpośrednią przyczyną kolizji pojazdów było kontynuowanie manewru wyprzedzania pojazdów poruszających się prawą stroną jezdni przez kierującą L. (poruszającą się lewym pasem ruchu) w sytuacji, gdy pojazd znajdujący się na prawym pasie (który miałby być wyprzedzony) sygnalizował wcześniej zamiar zmiany kierunku jazdy poprzez zmniejszenie prędkości i uruchomienie kierunkowskazu oraz wykonywanie manewru wyprzedzania na odcinku drogi, który nie gwarantował możliwości jego bezpiecznego zakończenia przed oznakowanym wcześniej skrzyżowaniem (w tym i podwójną linią ciągłą przed tym skrzyżowaniem.

Problem zasad ruchu drogowego jakie związane były z badanym zdarzeniem wyjaśniony został w opinii podstawowej. Samochód S. zmieniał kierunek ruchu a nie pas ruchu (a to rodzi inne obowiązki dla kierującego pojazdem), zaś kierująca pojazdem L. wykonywała manewr wyprzedzania – manewr w realiach drogowych bardzo niebezpieczny i wymagający uwzględnienia przy jego wykonywaniu bardzo wielu elementów związanych z ruchem pojazdów czy infrastrukturą miejsca wykonywania takiego manewru – w tym również zbliżania się do oznakowanego skrzyżowania, możliwości wjazdu na jezdnię z zatoki parkingowej przy sklepie innego pojazdu na pas ruchu, po którym poruszał się pojazd marki L.. Nie bez znaczenia jest również fakt, że kierująca pojazdem L. prawdopodobnie prawie dwukrotnie przekroczyła dozwoloną w miejscu zdarzenia prędkość.

Zwykła logika, ale i praktyka w kierowaniu pojazdami wskazuje, że nie rozpoczyna się i nie próbuje wykonać manewru, który będzie wykonywany już z założenia w sposób naruszający zasady ruchu drogowego (znaczne przekroczenie prędkości) lub w miejscu, gdzie nie będzie można bezpiecznie go rozpocząć i zakończyć (np. zbliżanie się do skrzyżowania).

/dowód: - opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu analizy i

rekonstrukcji wypadków drogowych, wyceny napraw i

eksploatacji pojazdów samochodowych inż. P.

K. k. 113 – 142,

- opinia pisemna uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu

analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych, wyceny napraw i

eksploatacji pojazdów samochodowych inż. P. K. (1)

k. 174 – 177/

Przedmiotowa kolizja drogowa wydarzyła się dnia 24 kwietnia 2021 r. około godziny 13:32 w miejscowości B. w pobliżu posesji nr (...) na drodze wojewódzkiej (...). W protokole oględzin miejsca zdarzenia podano, że kolizja wydarzyła się w obszarze zabudowanym. Z dokumentacji fotograficznej wynika jednak, że do zderzenia samochodów doszło bezpośrednio za znakiem D-42 – „obszar zabudowany”.

Droga (...) w miejscu zdarzenia posiadała dwukierunkową jednię o szerokości 7,0 m o nawierzchni asfaltowej suchej, czystej i gładkiej. Po obu stronach drogi znajdowały się trawiasto – gruntowe pobocza o szerokościach 0,8 m każde.

Oś jedni wyznaczona była białą linią przerywaną P-1, a obydwie jej krawędzie wyznaczone były białymi liniami krawędziowymi P-7b. Przed miejscem zdarzenia na drodze (...) ustawiony był znak ostrzegawczy A-6a – „skrzyżowanie z drogą podporządkowaną występującą po obu stronach”.

Po lewej stronie drogi, patrząc w kierunku południowym, znajdował się wjazd na parking przed sklepem (...).

Ponieważ na miejscu zdarzenia nie określono położenia miejsca zderzenia samochodów względem skrzyżowania wynikającego ze znaku A-6a, dla zobrazowania przebiegu drogi za miejscem zdarzenia, wykorzystano zdjęcia z portalu internetowego Mapy G..

Kolizja wydarzyła się w porze dziennej, przy dobrej widoczności, przy całkowitym zachmurzeniu. Temperatura powietrza i przy gruncie wynosiła +9 ⁰ C.

Prędkość dozwolona w miejscu zderzenia samochodów wynosiła 50 km/h.

Na miejscu zdarzenia został sporządzony protokół oględzin miejsca zdarzenia, została sporządzona dokumentacja fotograficzna oraz został sporządzony szkic miejsca kolizji – poza skalą, na którym przedstawiono pokolizyjne położenia obu pojazdów.

Przy opisie położenia samochodów, jako (...) został przyjęty słupek kilometrowy oznaczający 41 km o hm drogi (...). Jako (...) została przyjęta lewa krawędź jezdni a kierunek patrzenia przyjęto południowy, zgodnie z kierunkiem jazdy samochodów.

Wjazd na parking – początek wjazdu na parking znajdował się w odległości 71,0 m za (...) a koniec wjazdu w odległości 90,0 m za (...).

Samochód S. (...) stał po lewej stronie na parkingu w ten sposób, że jego tylne prawe koło znajdowało się w odległości 99,6 m za (...) i 3,4 m od (...). Przednie prawe koło samochodu znajdowało się w odległości 101,2 m za (...) i 1,2 od (...).

Stan samochodów po wypadku został opisany w protokołach oględzin pojazdu oraz został przedstawiony w dokumentacji fotograficznej z miejsca wypadku.

W przedmiotowym zdarzeniu drogowym doszło do uderzenia prawą stroną przodu samochodu marki L. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez M. L. w drzwi przednie prawe samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez E. K..

W chwili zderzenia samochód marki S. (...) znajdował się w fazie skrętu w lewo, przodem na zjeździe na parking, a samochód L. znajdował się w położeniu skośnym na lewą stronę.

Ponieważ sytuację na drodze w czasie bezpośrednio poprzedzającym kolizję można odtworzyć tylko na podstawie dowodów osobowych, ocenę zachowania obojga kierujących samochodami – uczestników kolizji, można przeprowadzić tylko alternatywnie w zależności od przyjętej wersji.

Przy przyjęciu, że kierujący samochodem marki S. (...) dojeżdżając do zjazdu na parking włączył lewy kierunkowskaz w odległości ok. 80 m przed tym zjazdem i zaczął zwalniać, a przed rozpoczęciem skrętu w lewo dokonał obserwacji sytuacji na lewym pasie ruchu i nie widząc żadnego wyprzedzającego go pojazdu podjął manewr skrętu w lewo, to jego zachowanie byłoby prawidłowe i nie pozostawałoby w związku przyczynowym z zaistniałą kolizją drogową.

Przy przyjęciu wersji przebiegu kolizji podanej przez kierującą samochodem L. oraz świadka – pasażera tego samochodu, według której w czasie, gdy kierujący samochodem S. (...) zaczął zwalniać i jadące za nim samochody również zaczęły zwalniać, samochód L. znajdował się na lewym pasie ruchu w fazie wyprzedzania, zachowanie kierującego samochodem S. (...) byłoby nieprawidłowe, ponieważ podejmując manewr zmiany kierunku jazdy nie zachowałby szczególnej ostrożności i nie sprawdziłby sytuacji za swoim samochodem na lewym pasie ruchu, czyli nie upewniłby się, czy manewr skrętu w lewo nie stworzy zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, co pozostawałoby w związku przyczynowym z zaistniałą kolizją drogową.

Zachowanie kierującej samochodem L. o nr rej. (...) M. L. było nieprawidłowe ponieważ wykonując manewr wyprzedzania jechała z prędkością nie zapewniającą jej zakończenia tego manewru w miejscu dozwolonym przy prędkości dopuszczalnej oraz ponieważ w sytuacji hamowania samochodów, które wyprzedzała podjęła błędną decyzję o kontynuowaniu wyprzedzania, co pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałą kolizją drogową.

Sytuację na drodze w czasie bezpośrednio poprzedzającym kolizję można odtworzyć tylko na podstawie dowodów osobowych. Z dowodów osobowych wynikały jednak dwie różne wersje dotyczące zachowania kierującego samochodem S. (...), w szczególności w zakresie sygnalizowania zamiaru skrętu w lewo przez powoda.

Ponieważ kierująca samochodem L. w swoich zeznaniach nie odniosła się do prędkości samochodu S., przy określaniu czasu trwania ruchu samochodu S. w fazie skrętu w lewo do miejsca zdarzenia, zostało przyjęte zgodnie z informacyjnymi wyjaśnieniami powoda – kierującego samochodem S., że przed rozpoczęciem skrętu w lewo wyhamował „do zera”.

Ponieważ z dowodów osobowych nie wynikało, aby z naprzeciwka nadjeżdżał jakiś pojazd, sytuacja drogowa nie wymagała bezwzględnego zatrzymania się samochodu S. przed skrętem w lewo.

Obowiązujące przepisy bezpieczeństwa ruchu drogowego ani nie wymagają bezwzględnego zatrzymania się przed skrętem w lewo, ani nie zabraniają takiego zatrzymania się przy osi jezdni. Zatrzymanie samochodu S. na jezdni przed skrętem w lewo w sytuacji, gdy z przeciwka nie nadjeżdżał żaden pojazd mimo, że nie wynikało to z sytuacji na drodze, nie można uznać za błąd w taktyce i technice jazdy powoda – kierującego samochodem S.. Kierujący samochodem S. (...) po dojechaniu do wjazdu na parking, przed rozpoczęciem skrętu w lewo mógł zatrzymać się przy osi jezdni.

Na miejscu zdarzenia został sporządzony protokół oględzin miejsca zdarzenia, została sporządzona dokumentacja fotograficzna oraz został sporządzony szkic miejsca kolizji – poza skalą, na którym przedstawiono jedynie pokolizyjne położenie obu samochodów.

Przeprowadzona analiza wykazała, że miejsce zatrzymania samochodu L. świadczyło o tym, że prędkość samochodu L. po uderzeniu w samochód S. wynosiła ok. 60,2 – 71,3 km/h.

W czasie manewru wyprzedzania wykonywanego przez kierującą samochodem L. prędkość samochodu mogła więc wynosić ok. 90 – 100 km/h, tak jak wynikało to z zeznania kierującej tym samochodem. Ponieważ charakter uszkodzeń samochodów świadczył jednak o tym, że prędkość zderzeniowa samochodu L. była mniejsza, kierująca samochodem L. przed zderzeniem musiała podjąć manewr hamowania.

Prędkość samochodu S. (...) w chwili zderzenia wynikała z wykonywanego przez kierującego manewru skrętu w lewo we wjazd na parking. Na miejscu zdarzenia nie ujawniono śladów pozwalających odtworzyć sposób zachowania się kierującego samochodem S. przed rozpoczęciem manewru skrętu w lewo i ruch tego samochodu S. można określić tylko na podstawie dowodów. Nie można więc wykluczyć, że kierujący samochodem S. dojeżdżając do miejsca kolizji zmniejszył prędkość do 20 km/h i przy tej prędkości wykonał ten manewr.

Symulacja ruchu samochodu S. (...) wykazała, że samochód ten w fazie skrętu w lewo do miejsca zderzenia przejechał drogę ok. 7,87 m. Jeżeli ruch tego samochodu rozpocząłby się po zmniejszeniu prędkości „do zera” – jak podał to powód, to czas trwania ruchu samochodu w fazie skrętu w lewo wynosiłby ok. 3,4 – 5,6 s a prędkość samochodu w chwili zderzenia wynosiłaby ok. 10 – 14 km/h.

W sytuacji gdyby prędkość samochodu S. (...) w fazie skrętu w lewo wynosiła 20 km/h, to w chwili podejmowania decyzji przez powoda – kierującego samochodem S. o rozpoczęciu skrętu w lewo, samochód L. poruszałby się już na lewym pasie ruchu i znajdowałby się w fazie wyprzedzania samochodów poruszających się po prawym pasie ruchu.

Zarzuty do opinii dotyczącą przed wszystkim tego, czy kierujący pojazdem wykonując manewr skrętu w lewo w sytuacji, gdy z naprzeciwka nie nadjeżdża pojazd nie może się zatrzymać przy środkowej krawędzi jezdni. Z tych obowiązków w czasie wykonywania manewru skrętu w lewo wynika zachowanie szczególnej ostrożności oraz obowiązek ustąpienia przejazdu pojazdom nadjeżdżający z naprzeciwka. Z przepisu nie wynika, że zabrania się zatrzymywania. Biorąc jednak pod uwagę prawidłowość taktyki i techniki jazdy nie można zabronić kierującemu zatrzymania przy krawędzi aby sprawdzić, czy dobrze wykonuje manewr i czy nic nie jedzie. Kolejna sprawa dotyczy znów interpretacji zeznania - dowodu osobowego. Z wyjaśnień informacyjnych powoda wynika, że przed skrętem w lewo wyhamował on do zera. Trudno powiedzieć, jak długo to zatrzymanie trwało. W zakresie tego, czy to zatrzymanie się odbyło, należy odnieść się do zeznań świadka P. W. (1), który opisując sytuację podał, że za samochodem powoda stały trzy auta, gdyby powód się nie zatrzymał, nie byłoby potrzeby, aby te trzy pojazdy się zatrzymały.

Taka sytuacja drogowa, powinna wymusić u kierującej L. odstąpienie od manewru wyprzedzania. Winno to mieć miejsce bez względu na zachowanie kierującego pojazdem S.. Kierująca L. nie mogła rozeznać sytuacji, w której kierujący samochodami przed nią hamują. Wobec powyższego kontynuowanie manewru wyprzedzania było błędem.

Kierująca L. podjęła działania obronne polegające najprawdopodobniej na hamowaniu w lewą stronę, które skutkowały przemieszczeniem samochodu. Nie mogła jednak tego dokonać w bezpośredniej odległości od samochodu S., tylko w znacznej odległości. Kierująca L. deklarowała wyższą prędkość niż 90 km/h. Jeżeli doszło do przemieszczenia toru ruchu, to odległość mogła być znaczna. Nie mogło to być w bliskiej odległości.

/dowód: - opinia pisemna biegłego sądowego w zakresie motoryzacji

K. K. k. 201 – 220,

- opinia pisemna uzupełniająca biegłego sądowego w zakresie

motoryzacji K. K. k. 201 – 220

- opinia ustna uzupełniająca biegłego sądowego w zakresie

motoryzacji K. K. skrócony protokół

rozprawy z 9.11.2023 r. k. 288v – 289 nagranie koperta k. 290/

Z przeprowadzonej analizy akt sprawy oraz akt szkody nie wynika, że w dniu zdarzenia na pojeździe zamontowane były inne niż oryginalne części zamienne sygnowane logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości O. Przy założeniu, że uszkodzeniu uległy wyłącznie części oryginalne i takie zostaną użyte do naprawy, to taki sposób naprawy uszkodzeń powstałych na skutek zdarzenia z dnia 24 kwietnia 2021 r. przywróci stan pojazdu sprzed szkody i nie spowoduje wzrostu wartości rynkowej pojazdu w stosunku do jego wartości według stanu sprzed szkody.

Zakładając, że do naprawy pojazdu użyte zostaną części inne niż oryginalne nie przywróciłyby stanu pojazdu sprzed szkody, ponieważ nie ma informacji, że takie części były na pojeździe zamontowane w chwili kolizji.

Dla powyższych założeń technicznie i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 24 kwietnia 2021 roku, pozwalające na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, z uwzględnieniem stawek stosowanych przez warsztaty naprawcze z terenu zamieszkania poszkodowanego, za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych (aktualnych na dzień zdarzenia), zgodnie z technologią naprawy producenta, a z zastosowaniem nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości O, określa się na kwotę: 31.915,72 zł (z podatkiem VAT).

Aktualizując materiał dowodowy wartość pojazdu z przed szkody z dnia 24 kwietnia 2021 r. można określić na kwotę 18.600,00 zł (z podatkiem VAT), wartość pojazdu po kolizji drogowej z dnia 24 kwietnia 2021 r. można określić na kwotę 4.119,00 zł (z podatkiem VAT). Koszt naprawy znacząco przewyższa wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym, tzn. przed kolizją z dnia 24 kwietnia 2021 r., w związku z tym uzasadnionym jest zastosowanie szkody całkowitej.

/dowód: - opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu techniki

motoryzacyjnej mgr inż. P. W. (2) z

załącznikami k. 300 – 327/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej powołane dowody, które są w przekonaniu Sądu zasługują na wiarę, za wyjątkiem wniosków zawartych w opinii biegłego sądowego G. O., które są odosobnione w świetle pozostałego materiału dowodowego zebranego w sprawie. Podkreślenia wymaga, że ten biegły sądowy powołuje się na przepisy, cytuje je, a wniosek zawarty w wydanej opinii, w ocenie Sądu, jest bez szerszego uzasadnienia. Powód zgłosił zastrzeżenia do tej opinii, w ocenie Sądu, zasadne. W przekonaniu Sądu, przekonywująca jest argumentacja zawarta w opiniach biegłego sądowego P. K. (2) i biegłego sądowego K. K..

Sąd zważył, co następuje:

W myśl art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie z przepisem art. 436 §1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tegoż środka.

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Przesłankami odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec poszkodowanego są zatem z jednej strony przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczonego, z drugiej zaś strony – istnienie ważnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pomiędzy sprawcą szkody a zakładem ubezpieczeń. W razie zaistnienia owych przesłanek, ubezpieczyciel odpowiada w zakresie odpowiedzialności sprawcy szkody.

Po analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż pozwane (...) S.A. z siedzibą w S. ponosi odpowiedzialność wobec E. K. za skutki zdarzenia drogowego mającego miejsce w dniu 24 kwietnia 2021 r.

W ocenie Sądu, to kierująca pojazdem L. o nr rej. (...) M. L. jest wyłącznym sprawcą zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległo auto powoda E. K.. Z zeznań przesłuchanych w toku postępowania świadków oraz zeznań powoda wynika, iż przed skrętem w lewo na teren parkingu sklepu powód zwolnił i sygnalizował manewr skrętu włączonym kierunkowskazem. Tym samym jego zachowanie było prawidłowe i nie pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałą kolizją drogową.

Z kolei z zeznań samej kierującej pojazdem L. wynika, że w czasie wykonywanego przez nią manewru wyprzedzania prędkość jej samochodu wynosiła ok. 90 – 100 km/h. W związku z powyższym – zgodnie z wnioskami opinii biegłego sądowego w zakresie motoryzacji K. K., która w ocenie Sądu jest pełna, spójna i poparta wyczerpującą argumentacją – zachowanie kierującej samochodem L. o nr rej. (...) M. L. było nieprawidłowe, ponieważ wykonując manewr wyprzedzania jechała z prędkością nie zapewniającą jej zakończenia tego manewru w miejscu dozwolonym przy prędkości dopuszczalnej oraz ponieważ w sytuacji hamowania samochodów, które wyprzedzała podjęła błędną decyzję o kontynuowaniu wyprzedzania, co pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałą kolizją drogową. W/w sytuacja drogowa, powinna wymusić u kierującej L. odstąpienie od manewru wyprzedzania. Winno to mieć miejsce bez względu na zachowanie kierującego pojazdem S.. Kierująca L. nie mogła rozeznać sytuacji, w której kierujący samochodami przed nią hamują. Wobec powyższego kontynuowanie manewru wyprzedzania było błędem.

Poza sporem pozostaje fakt, że kierująca pojazdem L. o nr rej. (...) M. L. miała zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przez ruch pojazdu z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w S., co – w świetle powyższych rozważań – implikuje odpowiedzialność pozwanego na podstawie wyżej przytoczonych przepisów.

Jeśli chodzi o wysokość szkody w przedmiotowym pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...), Sąd oparł się przy jej ustalaniu na sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. P. W. (2) sporządzonej przez tego biegłego. W ocenie Sądu, biegły w sposób szczegółowy, spójny, precyzyjny i nie budzący wątpliwości dokonał wyceny technicznie i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 24 kwietnia 2021 r. z uwzględnieniem stawek stosowanych przez warsztaty naprawcze z terenu zamieszkania poszkodowanego, za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych (aktualnych na dzień zdarzenia), zgodnie z technologią naprawy producenta, z zastosowaniem nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości O – na kwotę 31.915,72 zł (z podatkiem VAT). Dodatkowo, zdaniem Sądu w pełni zasadnie, biegły podał, że użycie do naprawy części jakości O uzasadnia fakt, iż brak jest jakichkolwiek informacji o zastosowaniu w przedmiotowym pojeździe części innych niż oryginalne sygnowane logiem producenta pojazdu tzn. w klasie jakości O. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż jedynie części w/w jakości użyte do naprawy pojazdu pozwolą na przywrócenie stanu pojazdu sprzed szkody. Biegły wskazał, że wartość pojazdu z przed szkody z dnia 24 kwietnia 2021 r. wynosiła 18.600,00 zł (z podatkiem VAT), wartość pojazdu po kolizji drogowej z dnia 24 kwietnia 2021 r. wynosiła 4.119,00 zł (z podatkiem VAT). Z uwagi na fakt, że koszt naprawy znacząco przewyższa wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym, tzn. przed kolizją z dnia 24 kwietnia 2021 r., uzasadnionym jest zastosowanie szkody całkowitej.

Uwzględniając powyższe, wysokość należnego odszkodowania winna wynieść 14.481,00 zł (18.600,00 zł – 4.119,00 zł). Zgłoszone w pozwie roszczenie opiewało jednak na kwotę 11.100,00 zł i taka kwota winna zostać zasądzona na rzecz powoda biorąc pod uwagę dyspozycję art. 321 § 1 k.p.c., zgodnie z którą Sąd nie może wyrokować ponad żądanie – punkt 1. sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 817 § 1 k.c. zasądzając je – zgodnie z żądaniem pozwu – od dnia 1 lipca 2021 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.), na które złożyły się: opłata sądowa w kwocie 375,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, wynagrodzenie biegłych w łącznej kwocie 5.090,01 zł (1.506,94 zł + 2.392,76 zł + 1.190,40 zł), tj. łącznie 9.082,10 zł – punkt 2. sentencji wyroku.

O odsetkach od w/w kwoty kosztów postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 ¹ k.p.c., który stanowi, że od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3. sentencji wyroku stanowi art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (tj. Dz. U. z 2022 poz. 1125 ze zm.).