Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opocznie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Zofia Michałowska

Protokolant: Magdalena Domagała

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2021 r. w Opocznie

sprawy z powództwa małoletniej M. W. (1) reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową matkę – I. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę kwoty 40.000,00 złotych

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. W. (1) kwotę 25.000,00 (dwadzieścia pięć) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 września 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. W. (1) kwotę 1.072,00 (tysiąc siedemdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Opocznie kwotę 1.250,00 (tysiąc dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem brakującej opłaty od uwzględnionej części powództwa od uiszczania, której powódka M. W. (1) została zwolniona;

5.  nie obciąża powódki M. W. (1) nieuiszczoną częścią opłaty od pozwu od oddalonej części powództwa.

Na oryginale podpis Sędziego

Sygn. akt I C 679/20

UZASADNIENIE

Powódka małoletnia M. W. (1) zastępowana przez przedstawicielkę ustawową matkę I. W. – reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego – w pozwie złożonym dnia 30.11.2020 roku (data wpływu) przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o:

1.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki M. W. (1) kwoty 40.000,00 (czterdzieści tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej, tj. J. W. (dziadka) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podała, że w dniu 28 maja 2020 r. w miejscowości G. doszło do zdarzenia drogowego, w którym zginął J. W. - dziadek powódki. Sprawcą zdarzenia był M. M., kierujący pojazdem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...), który poprzez nie zachowanie szczególnej ostrożności i nienależytej obserwacji pola widzenia, doprowadził do wypadku. Postępowanie przeciwko sprawcy o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. prowadzi Prokuratura Rejonowa w Przysusze za sygn. akt PR Ds. 334.2020.

W momencie zdarzenia pojazd sprawcy ubezpieczony był w zakresie polisy OC w (...) S.A. z siedzibą w W., co stanowi okoliczność bezsporną.

Powódka za pośrednictwem pełnomocnika pismem z dnia 11 sierpnia 2020 r. zgłosiła szkodę i wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 80.000 zł. W odpowiedzi pozwany odmówił wypłaty świadczenia, wskazując, że nie znajduje podstaw do przyznania zadośćuczynienia w związku ze śmiercią Pana J. W..

Po tragicznej śmierci ukochanego dziadka, życie powódki zmieniło się na zawsze. Jej serce przepełniła pustka, bowiem los odebrał jej osobę, która była wsparciem i mentorem. Małoletnia pogrążyła się w smutku i żałobie. Świadomość, że już nigdy nie zobaczy dziadka, z nim nie porozmawia, sprawia powódce niewyobrażalny ból, rozpacz i ogromne cierpienie. W wyniku tragicznej śmierci dziadka została pozbawiona radości ze wspólnie spędzanych chwil, jak również pozbawiona udziału najbliższej osoby w swoim dalszym życiu, w ważnych dla niej chwilach. Wszystkie wspólne plany na przyszłość i marzenia zostały zaprzepaszczone w jednym momencie. Straciła na zawsze osobę, która była dla niej autorytetem i wzorem do naśladowania. Małoletnią powódkę łączyły z dziadkiem silne relacje. J. W. zawsze dbał o swoją ukochaną wnuczkę. Starał się wspierać ją cenną radą, nigdy nie odmawiał pomocy. Powódka mogła liczyć na dziadka w każdej sytuacji, powierzyć mu swoje tajemnice, co dodawało jej otuchy i siły by pokonywać wszelkie trudy dnia codziennego. Należy zauważyć, że pomiędzy wnukami a dziadkami często wytwarzają się silne więzi emocjonalne, a dziadkowie stają się dla wnuków ich najlepszymi przyjaciółmi, którzy zawsze wysłuchają i posłużą cenną radą.

J. W. był niezwykłym, bezinteresownym i pomocnym człowiekiem. Rodzina była dla zmarłego zawsze priorytetem. Całe życie ciężko pracował, aby zapewnić jej godziwy byt. Ich rodzina była szczęśliwa i zgrana. Wspólnie spędzali czas, w tym każde Święta Bożego Narodzenia, Wielkanocne, imieniny, urodziny. To jednak już nigdy nie powróci. Powódce brakuje miłości, życzliwości, troski i pomocy ze strony ukochanego dziadka. Niezwykle tęskni za zmarłym, jego dobrocią, ciepłem oraz oddaniem dla rodziny.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowi art. 446 § 4 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. i art. 435 § 1 k.c. na zasadzie ryzyka oraz art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Szczególne więzi emocjonalne łączące powódkę z dziadkiem spowodowały, że jego nagła utrata na skutego tragicznego wypadku była bardzo bolesnym przeżyciem i ogromną stratą. Relacje powódki ze zmarłym były niezwykle silne, mogła ona liczyć na dziadka w każdej sytuacji, był dla niej ogromnym wsparciem duchowym. Niewątpliwie w prawidłowo funkcjonującej rodzinie wzajemne więzi rodzinne są źródłem szczęścia i wpływają na poczucie bezpieczeństwa osób bliskich poprzez wzajemne wspieranie się w różnych sytuacjach życiowych, dzielenie wszelkich radości i smutków, a także doświadczeń życiowych. Powódka do chwili obecnej nie uporała się z żałobą po stracie ukochanego dziadka. Mając na uwadze powyższe okoliczności, należy uznać, że żądana w przedmiotowej sprawie kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do rozmiaru krzywdy, a wobec stanowiska pozwanego wniesienie powództwa jest konieczne i uzasadnione.

Powódka dochodzi ustawowych odsetek za opóźnienie z tytułu zadośćuczynienia od dnia 19 września 2020 r., czyli od następnego dnia po upływie 30 dni na wypłatę skonkretyzowanych w zgłoszeniu szkody roszczeń, do dnia zapłaty.

/vide:- pozew z uzasadnieniem i załącznikami k. 3 – 17/

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew z dnia 7.01. (...). (data wpływu) wniósł o:

1.  oddalenie powództwa w całości;

2.  zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłata od pełnomocnictwa.

Pozwany kwestionuje powództwo zarówno co do zasady jak i wysokości.

Pozwany przyznaje okoliczność zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej która obejmowała ochroną posiadacza pojazdu marki (...) nr rej. (...).

Pozwany wskazuje, że odmówił wypłaty zadośćuczynienia powódce uznając, że nie są spełnione przesłanki do jego przyznania z art. 446 § 4 k.c. Pozwany wskazuje, że w tym samym wypadku zginął również ojciec powódki. Trudno w zaistniałej sytuacji rozgraniczyć rozmiar szkody powódki, która straciła i ojca i dziadka w jednym zdarzeniu.

Z okoliczności faktycznych wskazanych w pozwie nie wynika, aby więź emocjonalna łącząca zmarłego z powódką była ponadprzeciętnie silna i odmienna od typowych relacji wykształconych w prawidłowo funkcjonującej rodzinie. Należy również podnieść, iż wskazywane przez powódkę okoliczności nie świadczą o ich zaburzonym funkcjonowaniu w wymiarze społecznym, czy rodzinnym, a jedynie stanowi typową reakcję wyrażającą się tęsknotą za osobą, która odeszła. Tylko szczególnie bliskie, niemal wyjątkowe, relacje z dziadkiem uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia w związku ze śmiercią na skutek wypadku drogowego.

Należy podkreślić, iż kwota żądana przez powódki pozostaje na niewspółmiernym wysokim poziomie.

Z uwagi na to, że art. 446 § 4 k.c. zawęża grupę osób, które mogą otrzymać zadośćuczynienie z tytułu śmierci do kręgu osób najbliższych, w literaturze wskazuje się, że do świadczenia takiego mają prawo wyłącznie członkowie najbliższej rodziny, a tym samym zadośćuczynienie ma kompensować nie tyle doznany ból spowodowany śmiercią osoby bliskiej, lecz przedwczesną utratę członka rodziny. Proponując ustalenie kwoty } zadośćuczynienia na poziomie „kwoty odpowiedniej” wskazuje się, że najwyższe zadośćuczynienia powinny być zasądzane na rzecz osób, które na skutek śmierci osoby najbliższej stały się samotne, bez rodziny.

W każdym wypadku wysokość zadośćuczynienia opartego na art. 446 § 4 k.c. powinna zostać dokonana z uwzględnieniem okoliczności, że śmierć każdej osoby jest zdarzeniem pewnym, które prędzej czy później musi nastąpić, zaś zadośćuczynienie ma w istocie rekompensować jedynie wcześniejszą utratę członka rodziny. Okoliczności te — zdaniem pozwanego — przemawiają za zasądzeniem zadośćuczynienia w umiarkowanej wysokości.

Z uwagi na to, że to sąd przyznaje zadośćuczynienie, pozwany nie może znajdować się w opóźnieniu z płatnością odsetek aż do czasu uprawomocnienia się wyroku. Tym samym odsetki nie powinny być zasądzane od pozwanego za okres poprzedzający dzień uprawomocnienia się wyroku przyznającego zadośćuczynienie.

/vide: - odpowiedź na pozew z uzasadnieniem k. 30 – 32/

W piśmie procesowym sporządzonym 25 stycznia 2021 roku pełnomocnik powódki ustosunkował się to twierdzeń wskazanych przez pozwanego.

/ vide:- pismo z dnia 25.01.2021 r. k. 39 – 40/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 maja 2020 r. w miejscowości G. doszło do zdarzenia drogowego, w którym zginął J. W. - dziadek powódki M. W. (1). Sprawcą zdarzenia był M. M., kierujący pojazdem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...), który poprzez nie zachowanie szczególnej ostrożności i nienależytej obserwacji pola widzenia, doprowadził do wypadku. Postępowanie przeciwko sprawcy o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. prowadzi Prokuratura Rejonowa w Przysusze za sygn. akt PR Ds. 334.2020.

W momencie zdarzenia pojazd sprawcy ubezpieczony był w zakresie polisy OC w (...) S.A. z siedzibą w W..

/bezsporne: - uzasadnienie pozwu k. 4 – 5v

- akta śledztwa Prokuratury Rejonowej w Przysusze PR Ds.

334.2020/

M. W. (1) ma aktualnie 13 lat. Mieszka w bloku w O. przy ul. (...) z matką i jej bratem. J. W. był jej dziadkiem. Mieszkał w O. przy ul. M.C. S. w odległości ok. pół kilometra od powódki. Relacje M. W. (1) z dziadkiem były bardzo dobre. Często do niej przyjeżdżał, ok. 3 razy w tygodniu, chodził z nią na plac zabaw, na lody, w wieku 5 lat uczył wnuczkę jeździć na rowerze, który jej kupił. Raz w miesiącu zabierał ją także na wieś do Ż., gdzie było duże podwórko. Na dwa dni przed śmiercią J. W. kupił wnuczce wrotki, które miał jej dać na dzień dziecka, ale dał jej wcześniej, bo nie mogła się doczekać. Gdy była zła pogoda M. W. (1) dzwoniła do dziadka, który przyjeżdżał i zawoził ją do szkoły. Chodziła także na schole do kościoła i zimą, gdy było już ciemno dziadek ją odbierał. Woził ją także do koleżanki gdy chciała i później odwoził do domu. W święta zawsze chodziła do niego w pierwszy bądź drugi dzień świąt, a także na jego imieniny, urodziny. Dziadek pomagał jej także w nauce, głównie historii. Często rozmawiała z nim także telefonicznie.

W przedmiotowym wypadku zginął dziadek M. W. (1) oraz jej ojciec. Powódka bardzo źle zareagowała na wiadomość o ich śmierci, którą to wiadomość przekazała jej matka. M. W. (1) zaczęła krzyczeć, a następnie płakać. Nie zjadła kolacji, położyła się, ale nie mogła zasnąć. Cały czas chodziła smutna, początkowo w ogóle nie chciała wychodzić na dwór, zamknęła się w pokoju. Nie korzystała z pomocy medycznej ani psychologicznej.

Ból w związku ze śmiercią dziadka utrzymuje się nadal. Jego grób jest na cmentarzu na ul. (...) w O.. W tym samym miejscu pochowany jest także ojciec powódki. M. W. (1) razem z matką odwiedza grób dziadka 2 – 3 razy w tygodniu.

/dowód: - zeznania świadka J. B. skrócony protokół rozprawy z dnia 4

marca 2021 r. k. 45v min. 00:04:22 – 00:10:38 nagranie koperta k. 48,

- zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki M. W. (1)

– I. W. skrócony protokół rozprawy z dnia 4 marca 2021 r. k.

45v – 46v min. 00:13:00 – 00:31:56 nagranie koperta k. 48/

Wypadek polegał na zderzeniu samochodu marki G. (...) o nr rej. (...) w którym poruszały się dwie osoby, tj. J. W. i M. W. (2) (brak możliwości ustalenia kierującego) z zespołem pojazdów składającym się z ciągnika siodłowego marki D. (...) o nr rej. (...) 17, połączonego z naczepą marki K. (...) o nr rej. (...) 17, kierowanego przez M. M.. W trakcie zdarzenia, doszło również do kontaktu zderzeniowego z samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez Z. S.. W wyniku wypadku, śmierć na miejscu zdarzenia poniosły osoby poruszające się w samochodzie marki G. (...).

Kierujący zespołem pojazdów (ciągnikiem siodłowym marki D. (...) o nr rej. (...) 17, połączonym z naczepą marki K. (...) o nr rej. (...) 17) M. M., w chwili zderzenia z samochodem marki G. (...) o nr rej. (...) i bezpośrednio przed nim, poruszał się z prędkością około 75 km/h, którą osiągnął z uprzedniego jej kolejnego zmniejszania z: 89 km/h; 86 km/h;84 km/h; 81 km/h.

Do zderzenia pojazdów doszło na skrzyżowaniu drogi podporządkowanej, którą poruszał się zespół pojazdów, z drogą z pierwszeństwem przejazdu, której pasem jezdni właściwym dla jego kierunku jazdy, poruszał się samochód marki G. (...). W dalszej kolejności, doszło również do zderzenia wnioskowanej, uszkodzonej kabiny osobowej samochodu marki G. (...), z poruszającym się w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu zespołu pojazdów i właściwym dla niego pasem jezdni, samochodem marki F. (...) o nr rej. (...).

W miejscu zdarzenia, przed skrzyżowaniem dla kierunku ruchu zespołu pojazdów, występowało oznakowanie pionowe, w postaci znaku zakazującego wjeżdżania na skrzyżowanie bez zatrzymywania się przed drogą z pierwszeństwem przejazdu. Ponadto tuż przed wjazdem na jezdnię drogi z pierwszeństwem, wyznaczono linię bezwzględnego zatrzymania - stop, wskazującą miejsca zatrzymania pojazdu w związku z ww. ze znakiem pionowym.

Kierujący zespołem pojazdów, wjechał na skrzyżowanie i tym samym na drogę z pierwszeństwem przejazdu, bez uprzedniego zatrzymania. W chwili zderzenia poruszał się z prędkością około 75 km/h, którą osiągnął z uprzedniego jej kolejnego zmniejszania z: 89 km/h; 86 km/h; 84 km/h; 81 km/h.

Z powyższego wynika zatem, że bezpośrednią przyczyną powstania wypadku było nieprawidłowe zachowanie kierującego zespołem pojazdów. Polegało ono na tym, że zbliżając się do skrzyżowania z drogą z pierwszeństwem przejazdu, nie zachował szczególnej ostrożności, tj. nie stosując się do znaków drogowych, wjechał na skrzyżowanie bez obowiązującego go w tym przypadku bezwzględnego zatrzymania przed nim, przez co nie ustąpił pierwszeństwa poruszającemu się nią na wprost, samochodowi marki G. (...) i doprowadził do zderzenia z nim. Przyczyny takiego zachowania należałoby upatrywać w prowadzonej przez niego nieprawidłowej obserwacji lub oceny sytuacji drogowej na przedpolu jazdy, lub też w chwilowej utracie realnej oceny otaczającej rzeczywistości (chwilowej utracie świadomości).

Stan zagrożenia w ruchu drogowym, będącym bezpośrednią przyczyną powstania wypadku drogowego, został spowodowany nieprawidłowym zachowaniem kierującego zespołem pojazdów, składającym się z ciągnika siodłowego marki D. (...) o nr rej. (...) 17, połączonego z naczepą marki K. (...) o nr rej. (...) 17, M. M.. Jego nieprawidłowe zachowanie polegało na tym, że zbliżając się do skrzyżowania z drogą z pierwszeństwem przejazdu, z prędkością powyżej dopuszczalnej (w chwili zderzenia poruszał się z prędkością około 75 km/h, którą osiągnął z uprzedniego jej kolejnego zmniejszania z: 89 km/h; 86 km/h; 84 km/h; 81 km/h), nie zachował szczególnej ostrożności, tj. nie stosując się do znaków drogowych (przede wszystkim znaku (...)), wjechał na skrzyżowanie bez obowiązującego go w tym przypadku bezwzględnego zatrzymania przed nim, przez co nie ustąpił pierwszeństwa poruszającemu się nią na wprost, samochodowi marki G. (...) o nr rej. (...) i doprowadził do zderzenia z nim. Przyczyny takiego zachowania, należałoby upatrywać w prowadzonej przez kierującego zespołem pojazdów, nieprawidłowej obserwacji lub oceny sytuacji drogowej na przedpolu jazdy, lub też w chwilowej utracie realnej oceny otaczającej rzeczywistości (chwilowej utracie świadomości).

Prędkość zderzenia samochodu marki G. (...) wynosiła nie mniej niż 30 km/h. Jeżeli przed zderzeniem kierujący tym samochodem hamował (okoliczności te wynikają z dostępnego w aktach sprawy materiału osobowego), to oznaczałoby, że jego prędkość początkowa byłaby większa. Jednocześnie nie można wykazać, by była ona większa od dopuszczalnej. Niezależnie jednak od prędkości początkowej jego ruchu, kierujący samochodem marki G. (...), nie miał możliwości przeprowadzenia skutecznych manewrów obronnych, w celu uniknięcia zderzenia z zespołem pojazdów. Tym samym nie można wykazać, by kierujący samochodem marki G. (...) przyczynił się do powstania wypadku.

/bezsporne: - opinie w aktach sprawy PR Ds. 334.2020 Prokuratury Rejonowej w

P. k. 336 – 341 i 366 – 375 oraz k. 57 – 78 akt sprawy/

Powódka M. W. (1) za pośrednictwem pełnomocnika pismem z dnia 11 sierpnia 2020 r. zgłosiła szkodę i wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 80.000 zł. W odpowiedzi pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. decyzją z dnia 29 września 2020 r. odmówił wypłaty świadczenia, wskazując, że nie znajduje podstaw do przyznania zadośćuczynienia w związku ze śmiercią J. W..

/bezsporne: - pismo z dnia 11.08.2020 r. k. 12 – 15,

- decyzja z dnia 29.09.2020 r. k. 16 – 17/

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał, że w przedstawionym stanie faktycznym powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tegoż środka komunikacji. Jednakże, gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

W świetle art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający.

W myśl art. 34 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Przesłankami odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec poszkodowanego są zatem z jednej strony przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczonego, z drugiej zaś strony – istnienie ważnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W razie zaistnienia owych przesłanek, ubezpieczyciel odpowiada w zakresie odpowiedzialności sprawcy szkody.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii wydanych w toku śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Przysusze w sprawie sygn. akt PR Ds. 334.2020 daje podstawę do przyjęcia, iż bezpośrednią przyczyną powstania wypadku było nieprawidłowe zachowanie kierującego zespołem pojazdów składającym się z ciągnika siodłowego marki D. (...) o nr rej. (...) 17, połączonego z naczepą marki K. (...) o nr rej. (...) 17 – M. M..

Sąd uznając te opinie za miarodajne oddalił wniosek dowodowy zawarty w punkcie 5. odpowiedzi na pozew, uznając jego przeprowadzenie za zbędne przy uwzględnieniu opinii wydanych w postępowaniu przygotowawczym sygn. akt Pr. Ds. 334.2020 Prokuratury Rejonowej w Przysusze (vide: k. 46v).

Bezspornym jest, iż zespół pojazdów kierowany przez M. M. był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

Przepis art. 446 § 4 k.c. stanowi, że Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednia sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Niewątpliwie trudno określić kryteria do oceny rozmiaru doznanej przez każdą osobę krzywdy związanej z utratą osoby bliskiej.

Kwestia wysokości zadośćuczynienia wynika z analizy konkretnego przypadku i powinna być ona „odpowiednią sumą” tj. taką kwotą, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana.

Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia psychiczne związane ze śmiercią osoby bliskiej.

Kwestia wysokości zadośćuczynienia wynika z analizy konkretnego przypadku i powinna być ona „odpowiednią sumą” tj. taką kwotą, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana.

Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia psychiczne związane ze śmiercią osoby bliskiej.

W ocenie Sądu zadośćuczynienie nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, ale jednocześnie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach.

Sąd uwzględnił przy określaniu wysokości zadośćuczynienia takie przesłanki jak rodzaj i intensywność więzi łączących powódkę ze zmarłym oraz dramatyzm jej przeżyć po śmierci dziadka J. W. podniesione w uzasadnieniu pozwu i udowodnione, stosownie do art. 6 k.c., zeznaniami świadka oraz przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia Sąd uwzględnił wszystkie podniesione wyżej okoliczności.

W ocenie Sądu, okoliczności przedmiotowej sprawy uzasadniają przyznanie powódce M. W. (1) zadośćuczynienia w kwocie 25.000,00 zł.

Taka kwota zadośćuczynienia zdaniem Sądu jest „odpowiednia” stosownie do art. 446 § 4 k.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 1. wyroku zasądzając ponadto odsetki w myśl art. 481 § 1 i 2 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu od dnia następnego po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody.

Żądanie pozwu w części przenoszącej wyżej wymienioną kwotę Sąd oddalił jako niezasadne – pkt 2. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia – pkt 3. wyroku.

Koszty poniesione w sprawie przez powódkę to: 200,00 zł część opłaty sądowej, 3.600,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika procesowego – radcy prawnego według norm przepisanych i 17,00 zł opłata od udzielonego pełnomocnictwa, czyli łącznie 3.817,00 zł.

Koszty poniesione przez pozwanego to: 3.600,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika procesowego – radcy prawnego według norm przepisanych.

Wszystkie koszty procesu w sprawie wyniosły 7.417,00 zł (3.817,00 zł + 3.600,00 zł).

Powódka w pozwie żądała kwoty 40.000,00 zł, a Sąd zasądził kwotę 25.000,00 zł, czyli wygrała proces w ok. 63% i w tej sytuacji powinna ponieść koszty procesu w wysokości 37%, czyli w kwocie 2.745,00 zł. Poniosła je w kwocie 3.817,00 zł, zatem pozwany winien jej zwrócić kwotę 1.072,00 zł tytułem kosztów procesu (3.817,00 zł – 2.745,00 zł = 1.072,00 zł).

Podstawę rozstrzygnięć zawartych w punktach 4. i 5. wyroku stanowią przepisy art. 113 ust. 1 (punkt 4. wyroku) i ust. 4 (punkt 5. wyroku) ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. nr 90 poz. 594 ze zm.).

Za zgodność z oryginałem świadczy